Ήρωες

“Ήρωες! Είναι ήρωες!”
Η μεσόκοπη κυρία στα αριστερά μου κοιτούσε με λατρεία τους τρεις καθισμένους άντρες, που έτρωγαν με βουλιμία ό,τι υπήρχε μπροστά τους. Δεν είχαν καν αλκοόλ, μόνο νερό στο τραπέζι τους. Αλλά το τραπέζι ίσα που χωρούσε από τα πιάτα.
Δε μου άρεσαν. Δεν ήταν καλοντυμένοι, καθόλου αξιοπρόσεχτοι. Από τη στιγμή που είχαν μπει στο εστιατόριο όμως, όλο το μαγαζί είχε στρέψει το βλέμμα σ’ εκείνους και οι υπόλοιποι ήμασταν σαν αόρατοι.
Τίναξα τον καρπό μου για να λάμψει στο φως το πανάκριβο ρολόι μου. Ε δε γινόταν πια! Η συνοδός μου να κοιτάει τους τρεις λιγδιάρηδες να χλαπακιάζουν μπροστά μου, ακριβώς όπως η θείτσα δίπλα!
Αποφάσισα να θυμηθώ τους καλούς μου τρόπους και ανέλαβα τη σούπα μου, με μικρές και προσεκτικές κουταλιές. Η Ελένη γύρισε προς το μέρος μου – επιτέλους.
“Και, για πες μου. Τι το ενδιαφέρον έχουν τα κτήνη εκεί απέναντι;” ρώτησα. Ωραία, το αδιάφορο ύφος μου θα έπειθε τον καθένα.
“Μα καλά, δε βλέπεις τις μπλούζες τους;” με ρώτησε. Τις κοίταξα λοξά. Δεν ήταν κάποιας γνωστής μάρκας.
“Ναι, και λοιπόν;”
“Είναι της HelpGetsToYou!”
Ανασήκωσα τους ώμους. “Δεν την ξέρω την εταιρεία”. Κι αν είχαν πάρει τη δική μου επαγγελματική συμβουλή, θα είχαν ήδη αλλάξει όνομα, σκέφτηκα χωρίς φυσικά να το αναφέρω. Ούτε καλό ακρωνύμιο δεν κάνει.
“Δεν το περίμενα από σένα”, είπε και τσίμπησε λίγη σαλάτα.
“Τι δεν περίμενες; Δεύτερη φορά βγαίνουμε, βρε κορίτσι μου. Με περίμενες παντογνώστη;”
“Όχι. Σε περίμενα ενημερωμένο για τους ήρωες των καιρών μας!”
Μου ξέφυγε ένα ρουθούνισμα. “Ποιους ήρωες; Οι ήρωες πέφτουν στη μάχη! Αυτοί απλά τρώνε! Σήμερα όλοι γίνονται ήρωες από το πουθενά”.
Κούνησε το κεφάλι της απαξιωτικά. Δεν την έβλεπα να φτουράει τρίτο ραντεβού. “Είναι πιστοποιημένοι τροφοδιανομείς! Είναι συνδεδεμένοι με τη νέα τεχνολογία της τηλεδιανομής θρεπτικών ουσιών! Ούτε αυτή την τεχνολογία ήξερες;”
Η σωστή απάντηση ήταν όχι. Απλά όχι.
“Όχι, αλλά με ενδιαφέρει να μάθω. Μου μοιάζει ενδιαφέρουσα τεχνολογία”.
“Ο οισοφάγος τους έχει συνδεθεί με το σύστημα και μέρος των θρεπτικών ουσιών που καταναλώνουν τηλεμεταφέρεται σε χώρες που μαστίζονται από πείνα”, είπε απλά.
Το χέρι μου, που ήταν έτοιμο να πιάσει ένα μπρόκολο, σταμάτησε, με το πηρούνι να κρέμεται επίφοβα πάνω από τη σαλάτα. “Μα καλά, υπάρχει τέτοια τεχνολογία και την σπαταλούν έτσι; Ξέρεις τι θα μπορούσα να τηλεμεταφέρω; Πρέπει να το ψάξω το θέμα!”
“Σπατάλη;” ρώτησε. “Εσύ το λες σπατάλη;”
“Μα δεν καταλαβαίνεις τι προεκτάσεις θα μπορούσε να έχει μια ακριβής τηλεμεταφορά ύλης; Οι εταιρείες κούριερ θα…”
“Ταΐζουν ανθρώπους ρε!”
Με είχε διακόψει. Και μάλιστα με τον πλέον αγενή τρόπο. Ψυχραιμία.
“Αν ήθελα, μπορούσα να μεταφέρω δέκα φορές περισσότερη τροφή και με πολύ καλύτερο τρόπο!”
Σκούπισε το στόμα της με την πετσέτα δίπλα της. “Αν θέλατε εσείς οι ζάμπλουτοι, θα είχατε λύσει πολλά προβλήματα. Το θέμα είναι ότι δε σας νοιάζει”.
“Α, δηλαδή θα έπρεπε να δίνω άπειρους πόρους, λες και χρωστάω σε κάποιον; Ο,τι χρήματα έβγαλα, τα έβγαλα τίμια, Ελένη! Όπου βλέπεις αγαθοεργίες πλουσίων, να ψυλλιάζεσαι φοροδιαφυγή”.
Το είπα. Να δούμε τι έχει να απαντήσει.
“Επειδή σκέφτεσαι έτσι εσύ είσαι πλούσιος, κι εκείνοι ήρωες!”
Το παράκανε. Άφησα απότομα το πηρούνι κάτω.
“Ωραία λοιπόν. Θα πάω κι εγώ να γραφτώ σ’ αυτή την HelpGoesTo… Αυτή την εταιρεία τέλος πάντων! Και θα τρώω για χάρη των άλλων. Τότε θα γίνω ήρωας;”
Χαμογέλασε πικρά. “Δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως η τεχνολογία αυτή, Νίκο. Στα σπάργανα είναι. Το ένα δέκατο της τροφής τους καταλήγει στους διανομείς την φτωχών χωρών. Πρέπει να τρώνε πάρα πολύ και η υγεία τους επιβαρύνεται φοβερά. Οι επιστήμονες τους δίνουν το πολύ δεκαπέντε χρόνια ζωής, αν συνεχίσουν να τρώνε έτσι!”
“Τότε γιατί το κάνουν; Ας περιμένουν να βελτιωθεί η τεχνολογία, για να τρώνε λιγότερο και να αποδίδουν περισσότερο!”
“Διότι είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα!” φώναξε.
“Μη φωνάζεις”, είπα ψυχρά. Κοίταξα γύρω μας. Ευτυχώς οι υπόλοιποι θαμώνες ήταν είτε αφοσιωμένοι στα πιάτα τους είτε στους αποκαλούμενους ήρωες.
“Πολλοί το κάνουν”, είπε, επιτέλους σε φυσιολογικό τόνο. “Με αυτοθυσία κι αυταπάρνηση. Με το που άνοιξε η προοπτική, ακόμα και το ένα εκατοστό της τροφής τους να βοηθούσε τους άπορους, υπάρχουν άτομα που θα το έκαναν. Κι αφού δεν το καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε”.
Έβγαλε το πορτοφόλι της, άφησε ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ χωρίς να με ρωτήσει κι έφυγε. Πρώτη φορά ζούσα τέτοιο ρεζιλίκι. Έριξα ένα τελευταίο βλέμμα στους τρεις καλοφαγάδες, που είχαν κάνει την απόλαυση ηρωισμό. Έπειτα κοίταξα το άδειο κάθισμα απέναντί μου και μετά το χρυσό ρολόι μου. Είχα χρόνο μέχρι το ραντεβού μου. Παρήγγειλα ένα ακόμα πιάτο. Θα έτρωγα με την ησυχία μου. Η μόνη μου διαφορά με τους τύπους απέναντι ήταν ένα αμελητέο 10%. Αυτό τους έκανε ήρωες. Πήρα το κόκκινο κρασί στα χέρια μου και ήπια στις παλιές εποχές, όταν ο ηρωισμός είχε κάποιο νόημα.