Αν ήταν Ιούλιος, δε θα πήγαινα. Αλλά ήταν τέλος Αυγούστου. Η νοσταλγία και η μελαγχολία οδηγούσε τα βήματά μου. Ο παφλασμός των κυμάτων έδινε ρυθμό στη σκέψη μου. Τα βράχια εκείνα συνοδεύονταν από θρύλους διάφορους στην περιοχή. Ήμουν σίγουρη ότι, αν ήταν να συμβεί κάτι, θα συνέβαινε αυτό το δειλινό.
Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου όταν την είδα. Αγέρωχη, γλυκιά και θλιμμένη, να κοιτάζει τα κύματα. Ήταν πανέμορφη. “Μελαγχολείς ε; Τέλος Αυγούστου”.
Μόλις γύρισε προς το μέρος μου, είδα τα λέπια της. Μια γοργόνα! “Γιατί με κοιτάς έτσι; Ήξερες τι ζει εδώ”.
“Είσαι… τόσο όμορφη!” ψέλλισα.
“Ομορφιά ε; Τη θεωρείς ευλογία ή κατάρα;” ρώτησε.
Γέλασα από μέσα μου. “Κατάρα”, είπα απλά.
Δεν περίμενα να έχει τόση ταχύτητα, αλλά μόλις πήδηξε πάνω μου και με άρπαξε ανατριχιασα. Δεν περίμενα αυτή τη γλοιώδη αίσθηση στο δέρμα μου. “Κατάρα ε; Πόσο δίκιο έχεις! Οι άντρες με κυνηγάνε για μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου, που θα τους δώσει τύχη στην ερωτική τους ζωή. Οι γυναίκες θέλουν να πιουν ξύσματα απ’ τα λέπια μου για να είναι γόνιμες και να μείνουν νέες. Η πανέμορφη γοργόνα δίνει λύση σε όλους!”
“Δίνεις;” ρώτησα τρέμοντας.
“Δεν είμαι παιχνιδάκι σας, άνθρωπε! Θα την πληρώσεις την αλαζονεία σου. Ζηλεύεις την καταραμένη ομορφιά μου. Γι’ αυτό είσαι εδώ!”
Η πίεση στον κορμό μου από τη σφιχτή αγκαλιά της και η άσχημη αίσθηση στο δέρμα μου έγινε ανυπόφορη. Ζαλιζομουν.
Όταν ξύπνησα, ένιωθα αδύναμη. Μπροστά μου ήταν μια οικεία φιγούρα και πατούσε στα πόδια της. Χαμογέλασε. “Δε θα είναι εύκολο”, είπε. “Ίσως περάσουν αιώνες μέχρι να απελευθερωθείς. Ζήσε μακριά απ’ τους ανθρώπους και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Εύχομαι να μην περιμένεις πολύ”.
Προσπάθησα να μιλήσω, αλλά βγήκε ένας γαργαριστός ήχος, λες και το νερό κατέκλυσε το στόμα και τον λαιμό μου. Η κοπέλα γέλασε. Με χαιρέτησε και χάθηκε πίσω απ’ τα βράχια. Έκανα να την ακολουθήσω, αλλά ένιωθα ένα σφίξιμο στα πόδια μου. Κοίταξα ανήσυχη κι έπιασα λέπια.
Η κοπέλα πια δε φαινόταν πουθενά. Όλα είχαν αλλάξει, πέρα από τον συνεχή παφλασμό των κυμάτων. Να ζήσω αιώνες. Να περιμένω τον κατάλληλο άνθρωπο να με ελευθερώσει, ζώντας στη μοναξιά και στο κυνηγητό. Όχι. Δε θα έπαιζα το παιχνίδι της μοίρας. Καλά να πάθω. Με ένα τίναγμα της μυώδους, δυνατής ουράς μου βρέθηκα στο
νερό και η αίσθησή του έγινε ένα με μένα. Αιώνια ζωή. Αιώνια εναλλαγή κύματος και βράχων. Ας είναι. Αυτή είμαι πια. Καμία άλλη ύπαρξη ας μη ζήσει αυτή την κατάρα.