“Δηλώστε κάτι”, του είπαν.
Κοίταξε γύρω του. Λευκοί τοίχοι, ελάχιστα κάδρα με φόντο θάλασσα και κάτι μίζερα διακοσμητικά φυτά.
Κοίταξε την κόλα χαρτί μπροστά του.
“Ωραίο μέρος”, έγραψε. Μολύβι του είχε δώσει ο υπάλληλος. Ή γραμματέας ήταν; Το ξανασκέφτηκε. Άραγε να καταλάβαιναν την ειρωνεία ή να το εκλάμβαναν κυριολεκτικά;
Το έσβησε. “Είμαι καλά”, έγραψε λίγο πιο κάτω από τα σβησμένα. Αλλά, αν ήταν καλά, θα βρισκόταν εκεί; Το έσβησε.
“Γεια σας, ελπίζω να είστε καλά”, έγραψε. Μια απόπειρα επικοινωνίας με έναν απρόσωπο άγνωστο και μια κενή, ανειλικρινής ευχή. Χαμογέλασε πικρά και το έσβησε κι αυτό.
Έμεινε ώρα παίζοντας με το μολύβι. Τι να έγραφε; Τι είχε σημασία;
“Με λένε Κανένα και δεν έχω Τίποτα”, έγραψε. Ψέματα. Στον εαυτό του ή στους άλλους; Τι ήθελε να αποδείξει; Αν δεν είχε τίποτα, θα βρισκόταν εκεί;
“Είμαι αθώος”, έγραψε. Μια απολογία χωρίς κατηγορία, κρεμασμένη στο κενό. Το έσβησε.
Αναστέναξε και κοίταξε στο άδειο ταβάνι. Τι έχει πραγματική σημασία; “Σκέφτομαι, άρα υπάρχω”. Πανέμορφο. Κλισέ. Κλεμμένο. Δε σημαίνει τίποτα για μένα.
“Ζω”. Αυτονόητο. Όχι, δεν είμαι από αυτούς που αμφιβάλλουν για την ύπαρξή τους.
“Προσπαθώ”. Ναι, αυτό ήταν καλό. Γενικό αλλά και πραγματικό. Μια κραυγή αγωνίας, ένα παράπονο και μια περήφανη δήλωση μαζί.
“Παρακαλώ, δήλωσα κάτι!” φώναξε.
Ο άνθρωπος που του είχε φέρει την κόλα εμφανίστηκε πάλι. Την κοίταξε για λίγο.
“Παρακαλώ, πείτε μου. Πότε θα με δει ο γιατρός; Δε βλέπω άλλον πελάτη και περιμένω ώρα στην αναμονή”.
Εκείνος χαμογέλασε αχνά. “Ήδη σας βλέπει, εδώ και ώρα”.
Πάτησε ένα κουμπί στο πουκάμισό του και στον τοίχο πίσω του εμφανίστηκε μια λευκή οθόνη, με μπλε σημάδια. Τα γράμματά του.
“Δεν είναι αίθουσα αναμονής, κύριε. Ήδη σας εξετάζω για ώρα”.
“Εσείς είστε ο γιατρός;”
Ο άλλος έγνεψε καταφατικά και πλησίασε την οθόνη στον τοίχο. Εμφανίζονταν σταδιακά όλα όσα είχε δηλώσει, σε διαφορετικό μέγεθος.
“Όπως βλέπετε, τα γράμματά σας δεν είχαν την ίδια πίεση πάνω στο χαρτί σε όλες σας τις δηλώσεις. Υπάρχει διαφορά”.
“Άρα; Τι έχω;”
“Έχουμε πολλά να πούμε”, είπε ο γιατρός και τον κοίταξε. Αυτό το αχνό χαμόγελο προμήνυε ταυτόχρονα πολλά και τίποτα. Ήταν σαν τη λευκή κόλα. Μόνο που από εδώ και πέρα, οι δηλώσεις ανήκαν στον ίδιο αλλά εκεί.