Θεραπεία
Ρόγχος. Προσπάθησε ξανά. Ο αέρας δεν ήρθε. Σήκωσε το τηλέφωνο και πληκτρολόγησε τον πενταψήφιο αριθμό. Μόλις συνδέθηκε, ανέπνευσε κανονικά. Από το ακουστικό ήχησε η γνωστή ασώματη γυναικεία φωνή : “Τεχνητή τηλεβοηθούμενη αναπνοή επιτυχής. Χρέωση 5,99€”.
“Πολύ ανέβηκαν οι χρεώσεις, ρε παιδί μου. Της Κατίνας η κόρη χτες για έμφραγμα δέκα ευρώ!”
Ο Μένιος πήρε μια βαθιά ευεργετική ανάσα. “Τι να κάνουμε, ρε μάνα; Δεν το γλιτώνουμε το έξοδο. Μια το μήνα με πιάνει, θα το δώσω το ρημάδι το εξάευρο”.
Η Ρίτα αναστέναξε :” Σ’ το είπα, παιδί μου, και τις προάλλες. Δεν είναι φυσιολογικό στην ηλικία που είστε να παθαίνετε τέτοια πράγματα. Αλλιώς ήταν στον καιρό μας…”
Ο Μένιος αναστέναξε: “Μην αρχίσεις τα ίδια, ρε μάνα. Αφού οι περισσότεροι τα παθαίνουμε, δεν…”
“Κάτι μας ρίχνουν στο νερό! Δεν εξηγείται αλλιώς! Δηλαδή είναι δυνατόν τριάντα και τριανταπέντε χρονών παιδιά να παθαίνετε μια το μήνα εμφράγματα και ανεπάρκειες; Αυτοί μας δηλητηριάζουν!”
Ο Μένιος το σκέφτηκε. Το νερό της βρύσης ήταν μονόδρομος. Η αγορά εμφιαλωμένων μπουκαλιών είχε κριθεί παράνομη, με το πρόσχημα ότι το νερό των πηγών δεν ήταν πόσιμο πια. Στην μαύρη αγορά η εξάδα κόστιζε μια περιουσία.
” Ρίτα, πάψε! Αν τα συνεχίσεις αυτά, θα έρθουν και θα σε κλείσουν στην κλινική. Πήραν έναν απ’ το καφενείο προχτές, που έλεγε τα ίδια!”
“Δίκιο έχει ο μπαμπάς, ρε μαμά!” είπε ο Μένιος. “Αυτές οι ψευδαισθήσεις που έχεις πρέπει να σταματήσουν! Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα. Και ευτυχώς που η κυβέρνηση χρηματοδότησε την τηλεβοηθούμενη ιατρική υποστήριξη, αλλιώς ποιος ξέρει… “
“Αλλιώς δε θα έβαζαν δηλητήρια στο νερό. Για χαζούς τους έχεις, να χάσουν την πελατεία; ” μουρμούρισε η Ρίτα μέσα απ’ τα δόντια της.