“Προσοχή εις πάντας τους πολίτας της πόλεως! Σμήνη αποδημητικών πτηνών, τα αποκαλούμενα “Πτηνά του Ουρανίου Τόξου”, θα περάσουν από την περιοχήν μας την ερχομένην εβδομάδαν! Καλείσθε να παραμένετε εντός των οικιών σας καθ’ όλη την διάρκειαν της ημέρας, με κλειστά και σφραγισμένα τα παράθυρα και τα παντζούρια. Όσον φωτίζει ο ήλιος, κινδυνεύομεν άπαντες!”

“Εσείς να τ’ ακούτε αυτά! Που βγαίνετε έξω, τώρα που άρχισαν οι ζέστες!” είπε η μαμά.

Κοιταχτήκαμε με τη Λιν μ’ ένα βλέμμα απελπισίας. “Μαμά, οι νέες έρευνες που διαβάσαμε λένε πως το πέταγμα των πουλιών δεν κάνει κακό και πως όλα αυτά είναι φήμες!” είπε εκείνη, πάντα πιο θαρραλέα.

“Δε θυμάστε τι είπε ο παππούς, για την προηγούμενη φορά; Τότε που πέρασαν και άνθρωποι τρελάθηκαν και τυφλώθηκαν;”

Έβαλα τα γέλια. “Μαμά, αυτό έγινε πριν εβδομήντα χρόνια. Όλα αυτά είναι φήμες!”

“Καλά, καλά, εσείς ξέρετε καλύτερα! Τζάμπα μιλάω! Κοιτάξτε να βγείτε και να σας βρούμε την άλλη μέρα τέζα”.

Αναστέναξα. “Βρε μαμά, από εδώ μπορεί να περνάνε μία φορά ανά εβδομήντα χρόνια, αλλά τα Πουλιά του Ουράνιου Τόξου περνάνε κι από άλλες πολιτείες πιο συχνά! Πλέον υπάρχουν φωτογραφίες και βίντεο, από ανθρώπους που τα έχουν παρατηρήσει με το φως της μέρας!”

“Άντε, μπορεί κάποιος να τα βλέπει με προστατευτικό φακό και να μην…”

“Ποιο φακό; Υπάρχουν ομάδες που ακολουθούν τα πουλιά σε όλη την πορεία τους προς το βορρά και το φθινόπωρο προς το νότο. Μόνο στην πόλη μας ζούμε εβδομήντα χρόνια πίσω!”

Δε μίλησε, μόνο κούνησε το κεφάλι της. Ικανή την έχω να κλειδώσει τις πόρτες και να κρύψει τα κλειδιά. Αλλά εμείς θα βγούμε. Κάτι μου λέει πως θα είναι εμπειρία ζωής. Οι ηλιαχτίδες στο φτέρωμά τους αφήνουν έναν μοναδικό συνδυασμό χρωμάτων. “Καλειδοσκοπικός ιριδισμός”, έτσι νομίζω το λένε. Κι εγώ θα το ζήσω, ακόμα κι αν χρειαστεί να σκάψω για να βγω απ’ τα θεμέλια του σπιτιού.