Ο ψηλός άντρας μπήκε στο κτίσμα. Ερημικό του φαινόταν. Γιατί άραγε τον είχαν καλέσει συγκεκριμένα εκεί;
Τον περίμενε μια μεσόκοπη κυρία, η οποία είχε έρθει νωρίτερα. Του χαμογέλασε μόλις τον είδε: “Α, εσείς…” είπε με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.
“Ναι, εγώ” απάντησε απλά εκείνος. “Με γνωρίζετε;”
“Έμαθα κάποια πράγματα για εσάς…”
Βρήκαν έναν παλιό καναπέ σ’ ένα δωμάτιο που κάποτε πρέπει να ήταν το καθιστικό. Στην αρχή έδειχναν αμήχανοι. Ο άντρας έσπασε τη σιωπή: “Πιστεύετε πως έχετε τη λύση στο πρόβλημά μου;”
“Μέχρι στιγμής είχα τη λύση σε πολλά προβλήματα…” απάντησε αινιγματικά εκείνη. “Μάλλον αναφέρεστε σε μια δίκαιη ανταλλαγή…”
Ο άντρας δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η μυστηριώδης συνομιλήτριά του. “Όταν με πήρατε τηλέφωνο δείχνατε να ξέρετε τι ακριβώς ζητάω. Δε ζητήσατε όμως κάποιο αντάλλαγμα…”
“Περίεργο…” απάντησε εκείνη. “Δε θυμάμαι να έκανα κανένα τηλεφώνημα. Αντίθετα, στο μήνυμα που ήρθε σε μένα μου έγινε φανερό πως στο δικό μου πρόβλημα θα δοθεί μια λύση…”
“Α! Άρα δε διαλέξατε εσείς να βρεθούμε εδώ;” ρώτησε ο άντρας, προσπαθώντας να καταλάβει πού είχε μπλέξει.
“Όχι! Νόμιζα πως ήταν δική σας η επιλογή… Και μάλιστα μου φάνηκε περίεργο που το κτίσμα ήταν έρημο και δε με περίμενε κανείς. Θα έφευγα αν δεν εμφανιζόσασταν σύντομα”.
“Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους” είπε ο άντρας που τα είχε χαμένα. “Δε με καλέσατε εσείς; Εγώ σίγουρα δε σας έστειλα κανένα μήνυμα”.
“Όχι, όχι” τον διαβεβαίωσε εκείνη. “Μήπως είναι φάρσα;”
“Αν είναι, τότε θα βρεθεί εύκολα ο φαρσέρ” είπε κοφτά εκείνος. “Λόγω της ιδιότητάς μου, μπορώ εύκολα να βρω τον αποστολέα… Μονάχα πείτε μου τον αριθμό που σας έστειλε το μήνυμα…”
Της έκανε νόημα να τον περιμένει ενώ ο ίδιος σηκώθηκε και βγήκε λίγο απ’ το δωμάτιο. Αφού έκανε το απαραίτητο τηλεφώνημα στην τηλεφωνική εταιρεία, έμαθε το όνομα του ανθρώπου που έστειλε το μήνυμα στην κυρία. Έπειτα έκανε το ίδιο για τον αριθμό που τηλεφώνησε στον ίδιο. Αυτό που ανακάλυψε ήταν παράξενο…
Έκανε να μπει στο δωμάτιο αλλά η κυρία εκείνη τη στιγμή έβγαινε τρέχοντας. Σχεδόν τρακάρανε. “Έχω το όνομα του ανθρώπου που μας κάλεσε” είπε εκείνος αποφασιστικά. “Τον έχουμε στο χέρι”.
“Αφήστε τα αυτά!” είπε εκείνη. “Πάμε να φύγουμε! Εδώ μέσα υπάρχει ένας τάφος!”
“Τάφος;” ρώτησε έκπληκτος εκείνος. “Πού;”
Η γυναίκα δε φαινόταν πρόθυμη να ξαναμπεί στο δωμάτιο αλλά μπροστά στην επιμονή του πείστηκε και του έδειξε την ταφόπλακα. Βρισκόταν σε μια σκοτεινή γωνία του χώρου, στην οποία δεν είχαν δώσει σημασία πρωτύτερα.
“Βλέπετε το όνομα;” ρώτησε εκείνη. “Και την ημερομηνία; Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πριν 13 χρόνια…”
“Αυτό δεν είναι το χειρότερο” είπε εκείνος, ενώ ένιωσε έναν κρύο ιδρώτα να κυλά στον σβέρκο του. “Δυστυχώς, το όνομα του νεκρού είναι το ίδιο με του ανθρώπου που μας κάλεσε εδώ…”
Το ουρλιαχτό τρόμου της γυναίκας τον καθήλωσε. Περισσότερο όμως τον τρόμαξε η εξώπορτα, που με ένα ελαφρύ τρίξιμο έκλεισε και τους άφησε στο σκοτάδι.