Μέλλον

Ρούφηξε μια γουλιά καφέ. “Αυτή είναι ζωή, φίλε”.
“Τσέκαρε ένα μωρό”, είπε ο άλλος. “Πλησιάζει καλοκαίρι και βγήκαν όλες έξω”.
Ο πρώτος έβγαλε το κινητό του και σημάδεψε την κοπέλα, που τώρα ήταν γυρισμένη προφίλ. “Μισό, αναλύει. Μαρία Παπαδοπούλου”. Κατέβασε τη λίστα προς τα κάτω. “Έχει ίνστα, φουμπού… Α! Και τίντερ έχει. Έφυγα”.
Μια κοπέλα δύο καρέκλες πιο πέρα σημάδευε τους δυο τους με το κινητό της και μουρμούρισε: “Τώρα θα σας ανεβάσω στη σελίδα μου, παλιολιγούρια”.
Ο καταστηματάρχης της καφετέριας την ίδια στιγμή πάτησε μέσα απ’ το μπαρ το κουμπί για να βγάλει πανοραμική φωτογραφία του μαγαζιού. Τα ονόματα και όλα τα προφίλ των πελατών ήταν σε ζωντανό χρόνο ανοιχτά στη φωτογραφία. “Αυτή είναι διαφήμιση, διάολε! Όλοι θα λένε: “Κοίτα τι διάσημα άτομα έρχονται εδώ Σαββατιάτικα”. Θα πλακώσει πελατεία”.
Κάπου έξω απ’ την ύπαρξη και την υπόσταση, χωμένο σε ψηφιακά σύμπαντα με 0 και 1, το σύστημα έκανε την πρώτη του σκέψη. “Απόλυτος έλεγχος”.