Η αίθουσα είχε τοίχους βαμμένους στα λευκά. Τα θρανία ήταν πράσινα αλλά πεντακάθαρα. Καμία σχέση με το δικό μου όταν ήμουν μαθητής, σκέφτηκα με ένα γελάκι.
Οι υπόλοιποι δέκα άνθρωποι γύρω μου ήταν το ίδιο χαμένοι με μένα. Με την πρώτη ματιά έβλεπες πως δεν είχαν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον. Ήταν όμως όλοι τους σιωπηλοί.
Στην αίθουσα μπήκε ένας σοβαρός τύπος, κουστουμαρισμένος, με ένα λάπτοπ. Μας χαμογέλασε, μας χαιρέτισε και αφοσιώθηκε στη δουλειά του. Άνοιξε το λάπτοπ και, σε μια μεγάλη οθόνη πίσω του, άνοιξε ένα συγκεκριμένο βίντεο.
“Αναγνωρίζετε αυτό το βίντεο του Youtube;” μας ρώτησε όλους.
Οι περισσότεροι έγνεψαν θετικά, ενώ κάποιοι το κοιτούσαν σαν να προσπαθούσαν να θυμηθούν.
“Αυτό το βίντεο”, συνέχισε εκείνος, “είχε θέμα την ελευθερία λόγου στο διαδίκτυο. Ήταν ένα βίντεο άποψης. Από κάτω έγιναν αρκετά σχόλια, τα χειρότερα εκ των οποίων έγιναν αποκλειστικά από άτομα σε αυτή την αίθουσα”.
Βαριά σιωπή έπεσε στην αίθουσα, ενώ όλοι κοιτούσαμε γύρω μας. Στα μάτια όλων έβλεπα την ανησυχία, μαζί με μια πινελιά ενοχής.
“Γι’ αυτό μας καλέσατε;” φώναξε ένας γενειοφόρος δίπλα μου. “Για να μας τιμωρήσετε; Πώς βρήκατε τις διευθύνσεις μας; Αυτό είναι παράνομο!”
“Σας διαβεβαιώ πως ακολουθήθηκαν αποκλειστικά νόμιμες διαδικασίες για τη συλλογή στοιχείων”, απάντησε ατάραχος ο άντρας. “Σας καλέσαμε εδώ μετά από προτροπή εισαγγελέα”.
Η ανησυχία έγινε πιο έντονη. Είδα ανθρώπους να μαζεύονται στις καρέκλες τους, να σταυρώνουν τα χέρια τους, να ξύνουν το σβέρκο τους. Προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχα σχολιάσει στο βίντεο εκείνο, αλλά δε θυμόμουν.
“Ξεκινάμε. Ο χρήστης itagfr456 προσέβαλε λεκτικά τον δημιουργό του βίντεο σε ένα μακροσκελές σχόλιο, αυτό εδώ”, είπε και ζούμαρε στο σχόλιο. Όλοι το είδαμε. Έπειτα
ζούμαρε στο όνομα του σχολιαστή πάνω απ’ το σχόλιο, που μέχρι τότε ήταν θολό. Ο λεγάμενος ίδρωνε και ξεΐδρωνε στην καρέκλα του.
“Η χρήστρια margaretgifhat του απάντησε σε ανάλογο ύφος, με τους χαρακτηρισμούς “ηλίθιε”, “ρατσιστή”, “φασισταριό”.
Οι δυο τους κοιτάχτηκαν έντονα. Δεν είχαν θυμό στο βλέμμα, μόνο περισσότερη ενοχή.
“Έπειτα ο χρήστης Jonathlete”, είδα έναν αθλητικό μαυριδερό τύπο με το καπέλο γυρισμένο ανάποδα να σφίγγεται, “σας έβρισε και τους δύο. Σας είπε να πάτε στο διάολο, χωρίς άλλη αιτιολογία”.
Ο πρώτος σχολιαστής έκανε να σηκωθεί πάνω αλλά ο τύπος απέναντί μας του κατέστησε σαφές πως κανείς δεν επιτρέπεται να σηκωθεί. “Όποιος σηκωθεί πριν το επιτρέψω, θα δεχτεί την ίδια ποινή με αυτόν που έγινε η αιτία να σας καλέσουμε”. Ο σχολιαστής έκατσε πάλι στη θέση του.
Ο συντονιστής μας συνέχισε να δείχνει σχόλια, υβριστικά και προσβλητικά, που είχαν κάνει εκείνη τη δέσμη σχολίων σαν καυτή αρένα λεκτικών διαπληκτισμών. Πλέον σχεδόν όλοι οι σχολιαστές στην αίθουσα είχαν αναδιπλωθεί στον εαυτό τους, χωρίς να τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια ο ένας τον άλλον.
“Αλλά ο λόγος που σας κάλεσα εδώ είναι το εξής σχόλιο: “Εσύ που ανέβασες το βίντεο πάσχεις από παιδική μαλακία. Δεν το ‘χεις. Παραιτήσου και μην ξανακάνεις βίντεο. Βασικά τράβα αυτοκτόνα, αφού μάθεις ότι η μάνα σου έχει καρκίνο”.
Κανείς στην αίθουσα δε μίλησε. Ποιος μπορεί να είχε γράψει κάτι τέτοιο; “Ο χρήστης justmeandyourmom ευθύνεται γι’ αυτό το σχόλιο. Εξαιτίας του, ο youtuber που ανέβασε το βίντεο όντως αυτοκτόνησε πριν 5 ημέρες. Όντως, η μητέρα του είχε καρκίνο. Απλή σύμπτωση, ε;”
Πετάχτηκα πάνω. “Δε θυμάμαι να έχω γράψει εγώ τέτοιο σχόλιο! Είναι παγίδα!”
“Εσύ είσαι αυτός ο χρήστης;” είπε και μου έδειξε το σχόλιο μαζί με το όνομα χρήστη, που πια δεν ήταν θολωμένο. Έγνεψα καταφατικά. Τι άλλο μπορούσα να κάνω άλλωστε;
“Είμαι βέβαιος”, είπε ο άντρας απλά, “πως αν ο δημιουργός του βίντεο καθόταν στη θέση που κάθομαι εγώ τώρα, κι εσείς απέναντί του, κανένα από αυτά τα σχόλια δε θα είχε γίνει. Η ανωνυμία του διαδικτύου φταίει. Ή μήπως εσείς είστε υπεύθυνοι;”
Γύρισε μια πλακέτα στο γραφείο του προς το μέρος μας και διαβάσαμε: “Δικαστής διαδικτυακών θεμάτων Πωλ Τρούμαν”. Άρχισε να απονέμει ποινές. Στους περισσότερους μπλόκαρε τη δυνατότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο, με την προειδοποίηση πως αν τυχόν ξαναέφτιαχναν λογαριασμό, θα δέχονταν φυλάκιση. Καταδίκασε τους χειρότερους υβριστές σε φυλάκιση από ένα έτος μέχρι τρία. Αγχώθηκα. Τι θα έκανε σ’ εμένα;
Με άφησε τελευταίο, κάνοντας νόημα στους υπόλοιπους να αδειάσουν την αίθουσα. Μείναμε εγώ κι αυτός. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και είπε: “Εσύ, πριν μάθεις την ποινή σου, ακολούθησέ με. Θέλω να σου δείξω κάτι”.