Τα αστέρια τα ανακαλύψαμε,
πατήσαμε πάνω τους,
τα χαρτογραφήσαμε.
Αυτό, αγόρι μου, μην το ξεχάσεις.

Τα καράβια χωρίς πανιά ήταν πάντα
δεμένα στο λιμάνι,
μας περιμένουν ακόμα με υπομονή.
Δεν έχουμε παρά να σαλπάρουμε.

Οι άνθρωποι περπατάνε πλάι στο λιμάνι,
λένε πράγματα αδιάφορα και προσπερνάνε,
δεν το βλέπουν.
Εσύ, όμως, φούσκωσε τα δικά σου πανιά.

Βάλε σημάδι κάτι δικό σου να ξεχωρίζουν,
μην φοβάσαι να ξεχωρίσεις.
Σίγουρα κάτι στον κόσμο τόσο πολύ έχεις δικό σου
που κάνει το καράβι σου μοναδικό.

Αν σου πω τη δική μου ιστορία θα γελάσεις
ή θα με θαυμάσεις.
Γιατί κι εγώ κάποτε ήξερα να συλλογίζομαι,
να χαρτογραφώ κόσμους.

Μην το πεις πουθενά πως έχεις τη δύναμη,
πως μπορείς και σκέφτεσαι.
Καραδοκούν παντού, θα σ’ την πάρουν.
Την φοβούνται.

Να περιμένεις με υπομονή τη νύχτα,
τα αόρατα της πέπλα να ζωγραφίσεις με όποιο χρώμα θες,
με ένα χρώμα που ακόμα δεν υπάρχει.
Σαν τη γοητεία του αόρατου, του ανύπαρκτου, δεν ξαναβρήκα.