Εκτός
Η Χρύσα άνοιξε την εφαρμογή. Το αντιπαθητικό κυκλάκι έκανε ώρα να φύγει. “Your passwοrd is incorrect. Please try again”.
Τι ήταν αυτό; Αφού δεν είχε βάλει κωδικούς. Ποτέ δεν έβαζε. Όλα ήταν αυτόματα στο κινητό της. Έγραψε τον κωδικό της και ξαναπροσπάθησε. Το ίδιο μήνυμα. Κάθισε να το σκεφτεί. Ήταν σίγουρη πως δεν είχε αλλάξει κωδικό. Τέλος πάντων.
Δήλωσε πως είχε ξεχάσει τον κωδικό της και πως επιθυμεί να της σταλεί μήνυμα στο email. Πάτησε στην εφαρμογή. Το email δεν άνοιξε. “Ο κωδικός σας είναι λάθος. Προσπαθήστε ξανά”. Ελληνικά αυτή τη φορά αλλά το ίδιο τρομακτικό μήνυμα.
Προσπάθησε να ανοίξει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ένα προς ένα, όλα της αρνήθηκαν την είσοδο. Χλώμιασε. Έτρεξε στο τηλέφωνο και πήρε τον Τάκη. Περίμενε με αγωνία να ακούσει τη φωνή του.
“Και σε σένα ε;”
“Καλημέρα! Εεε τι τα ίδια;”
“Οι κωδικοί λέω. Χάθηκαν και σε σένα ε;” ξαναείπε ο Τάκης.
“Ναι! Και σε σένα; Τι έγινε;”
“Δεν ξέρω. Από το πρωί όποιον καλώ το ίδιο έχει πάθει”.
“Τι θα κάνουμε, ρε συ; Οι εταιρίες αυτές δε θα μας βοηθήσουν; Πελάτες είμαστε”.
Σιωπή από το ακουστικό για λίγο.
“Δεν ξέρω, Χρύσα. Μου φαίνεται πως, ό,τι κι αν ήταν αυτό, είναι υπεράνω των εταιριών. Μια υποκλοπή κολοσσιαίων διαστάσεων”.
“Δηλαδή… τέλος;”
Πάλι σιωπή.
“Δεν ξέρω. Σίγουρα οι εταιρίες θα προσπαθήσουν αλλά, αν βγει άκρη, θα πάρει καιρό. Φαντάσου πόσα δισεκατομμύρια τηλεφωνήματα, διευθετήσεις…”
“Αλλά θα επιστρέψουμε ξανά στο τώρα;”
Τρίτη σιωπή. Η χειρότερη.
“Ίσως. Μέχρι τότε τι κάνουμε όμως;”
Έκλεισε το τηλέφωνο κι έμεινε παγωμένη να κοιτά τις εφαρμογές της. Που δεν ήταν πια δικές της, αλλά σαν να είχαν στραφεί εναντίον της. Οι λογαριασμοί της δεν ήταν πια δικοί της. Είχε στο μυαλό της να κάνει μια χαρούμενη πρωινή δημοσίευση, αλλά τώρα πια είχε ξεχάσει τι ήθελε να γράψει. Τώρα πού θα μπορούσε να τα μοιραστεί όλα;