Η ώρα της κρίσης έχει φτάσει. Ολόκληρη η χερσόνησος Ίστεν βρίσκεται σε αναβρασμό, καθώς οι δύο μεγάλες συμμαχίες συσπειρώνουν τις δυνάμεις τους. Ταυτόχρονα, το αρχαίο παρελθόν των Αμόλυντων αποκαλύπτεται, με την αποστολή της Αλύσσα να πλησιάζει στο τέλος της.
Ο Κάυλ θα αναζητήσει τα βαθύτερα μυστικά της μαγείας σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σταματήσει τη σύγκρουση πριν χαθούν χιλιάδες ζωές. Στις φλόγες του πολέμου, η Λίβυ αγωνίζεται να αποδεχθεί τη νέα της ταυτότητα – αν αποτύχει, η μοίρα ενός ολόκληρου λαού κρέμεται από μία κλωστή. Διχασμένος ανάμεσα στο καθήκον και στη φιλία, ο Ντάρον ετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Η τελευταία ελπίδα της χερσονήσου για ειρήνη βρίσκεται στα χέρια τους. Υπάρχει τρόπος να γλιτώσει το Ίστεν από την καταστροφή;
Καμία υπόσχεση ή ανάγκη για τέλος δεν προσφέρει κάτι οριστικά αδιέξοδο. Οι παλιές ιστορίες εισέρχονται σε νέα μυαλά με ασίγαστη προθυμία, τα σκουριασμένα όπλα αποτελούν μια βουβή, απροσδόκητη μορφή φιλοσοφίας και οι πέτρες που γίναν μνήματα γρήγορα χορταριάζουν.
Κάτι τέτοιες στιγμές, λοιπόν, σκέφτομαι: με τι μεγαλειότητα η μαγεία της γης εισχωρεί στα πάντα;
Περιέχει καθετί από το οποίο αποτελούνται μέχρι και οι πιο περίπλοκες μορφές της ύλης.
Μετρά τη φιλοδοξία, τον πόνο και το βάρος κάθε βήματος που έγινε ποτέ.
Εχοντας γνώση της καταστρεπτικής δύναμης του σεισμού, επιδιώκει να χτίζει ολοένα και ψηλότερα μνημεία.
Μα πάνω απ’ όλα, φανερώνει στο εξασκημένο μάτι και στο ώριμο άγγιγμα την αλήθεια που αποτυπώνει, βουβά και αλάθητα, ο χρόνος.
