Γη

Earth

Ξυπνάς. Παντού γύρω σου σκοτάδι και σιωπή. Περιεργάζεσαι τον χώρο γύρω σου ψηλαφώντας με τα χέρια σου. Υπάρχει παντού χώμα και κοφτερή πέτρα. Δεν μπορείς καν να κουνηθείς αρκετά. [[Κρατάς την ψυχραιμία σου.->Ψυχραιμία]] [[Πανικοβάλλεσαι.->Πανικοβάλλεσαι]]

Ό,τι κι αν συμβαίνει, θα υπάρχει μια λογική εξήγηση. Εξάλλου έχεις οξυγόνο. Κάπου θα υπάρχει ένας δρόμος. Με τα χέρια σου ψηλαφείς τον χώρο πίσω απ' το κεφάλι σου. Ναι, υπάρχει δρόμος. Σπρώχνεις το σώμα σου ανάσκελα όπως είσαι και, χωρίς να βλέπεις, προχωράς. Πού να οδηγεί το τούνελ; [[Συνεχίζει ευθεία για ώρα->Ευθεία για ώρα]] [[Πηγαίνει κατηφορικά->Πηγαίνει κατηφορικά]] [[Πηγαίνει ανηφορικά->Πηγαίνει ανηφορικά]]

Πού βρίσκεσαι; Τι συμβαίνει; Έχεις θαφτεί ενώ ζεις; Ουρλιάζεις και χτυπιέσαι με μανία. Ματώνουν τα χέρια σου αλλά δε σταματάς. Κάθε έννοια λογικής έχει χαθεί, κάτι έχει σπάσει μέσα σου. Τα πόδια σου κλοτσάνε με μανία το χώμα. Ο πόνος απ' τα χτυπήματα σε διαπερνά πια. Πριν σπάσουν τα γόνατά σου, το χώμα υποχωρεί. Λαχανιάζεις. Τρέμοντας, σέρνεσαι προς τα κάτω και πηγαίνεις. [[Βιάζεσαι->Βιάζεσαι]] [[Προσέχεις->Προσέχεις]]

Βιάζεσαι. Τα πόδια σου συναντούν το κενό. Κάνεις να τραβηχτείς, αλλά η τρύπα σαν να μεγαλώνει και να σε καταπίνει. Πέφτεις ουρλιάζοντας. Στον πάτο, σε περιμένει η υγρή, κρύα λάσπη. Ελάχιστο φως και δύο μονοπάτια. Το ένα διασχίζει τη λάσπη, το άλλο βγαίνει από αυτήν. [[Θα πάρεις το λασπωμένο μονοπάτι->Λασπωμένο]] [[Θα πάρεις το κοφτό μονοπάτι->Κοφτό]]

Το λασπωμένο μονοπάτι ταιριάζει στα πληγωμένα σου πόδια. Σέρνεσαι στις λάσπες. Όσο προχωράς, νιώθεις μια δόνηση από κάτω σου. [[Τρομάζεις->Τρομάζεις]] [[Αδιαφορείς->Αδιαφορείς]]

Τη λάσπη δεν τη θες καθόλου. Παίρνεις το κοφτό μονοπάτι που σε βγάζει από αυτήν. Όταν πατάς στο στέρεο χώμα, το αχνό φως φωτίζει τα λασπωμένα, αδύναμα βήματά σου. Ο χώρος μπροστά σου είναι στα δεξιά γεμάτος βράχια, ενώ στα αριστερά παρατηρείς βότανα που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. [[Πηγαίνεις δεξιά->Δεξιά διάσταση]] [[Πηγαίνεις αριστερά->Αριστερά θηρία]]

Με την ανάσα σου να κόβεται, κάθε σου βήμα είναι πιο προσεκτικό απ' το προηγούμενο. Τα πέλματά σου εξερευνούν πόντο πόντο το άγνωστο καθώς σέρνεσαι. Κι ευτυχώς, γιατί νιώθεις το κενό να σε περιμένει λίγο πιο κάτω. Ανάσκελα όπως είσαι, χωρίς τη δυνατότητα να δεις, στρίβεις το σώμα σου για να προσπεράσεις την τρύπα. Προς τα πού; [[Στρίβεις προς τα δεξιά->Στρίβεις προς τα δεξιά]] [[Στρίβεις προς τα αριστερά->Στρίβεις προς τα αριστερά]]

Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνει το υπόγειο αυτό μέρος να τρέμει, δεν μπορεί να είναι καλό. Σταματάς να κινείσαι εντελώς. Αφήνεσαι να βυθιστείς στη λάσπη, ώσπου τίποτα δεν ακούγεται πια. [[Ξεκινάς πάλι->Ξεκινάς πάλι]] [[Μένεις εκεί->Μένεις εκεί]]

Μέσα στη Γη είσαι, λογικό να γίνονται σεισμοί και κάθε λογής κρότοι. Σιγά το πράγμα! Έχεις δρόμο μπροστά σου. Μόνο που, προς τα εκεί που κατευθύνεσαι, νιώθεις μια τεράστια ποσότητα ενέργειας. Κι έρχεται... ακριβώς από κάτω σου! [[Μένεις στη θέση σου->Μένεις στη θέση σου]] [[Μετακινείσαι δίπλα->Μετακινείσαι δίπλα]]

Ξεκινάς και πάλι. Κινείσαι προσεκτικά, έχοντας γίνει ένα με το περιβάλλον γύρω σου. Η λάσπη πια δε σε βαραίνει. Γλιστράς μέσα της και γίνεσαι ένα μαζί της. Δε νιώθεις το σώμα σου πια. Μια απέραντη γαλήνη σε διαπερνά καθώς η συνείδησή σου επεκτείνεται και ελέγχεις όλη την υγρή έκταση. Είσαι η Λάσπη.

Έχεις παγώσει από τον φόβο σου. Κι αν κουνηθείς και σου συμβεί κάτι κακό; Τότε τι; Μένεις εκεί, ενώ ο χρόνος έχει σταματήσει, θαρρείς. Όχι, έχει στ' αλήθεια σταματήσει. Δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να μιλήσεις, ούτε καν να αναπνεύσεις. Σε έχει υποδουλώσει η Λάσπη. Για πάντα.

Τώρα πια καταλαβαίνεις το λάθος σου. Δε θα έπρεπε να έχεις υποτιμήσει την προειδοποίηση της Γης. Αλλά τώρα πια είναι αργά, πολύ αργά. Περιμένεις με τρόμο το τέλος. Κάτω απ' τα πόδια σου δημιουργείται μια δίνη, που ρουφάει ταχύτατα τη λάσπη. Μαζί της ρουφάει κι εσένα. Το μόνο που προλαβαίνεις να σκεφτείς καθώς χάνεσαι για πάντα, είναι πόσο πιο βαθιά μπορείς να χαθείς.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που έρχεται, θα το αποφύγεις. Γλιστράς στη λάσπη κι απομακρύνεσαι. Κάτι έχει έρθει. Κάτι σε τραβάει, σαν δίνη. Βάζεις δύναμη. Κρατάς σταθερά τη θέση σου. Όσο η δίνη σε τραβάει, τόσο πιο πεισματικά κρατάς. Μέχρι που... η δίνη είναι στα χέρια σου. Την ελέγχεις. Η λάσπη κινείται γύρω σου σαν δορυφόρος κι εσύ, που την ελέγχεις πλήρως, φτιάχνεις σκαλοπάτια για να ανέβεις στην επιφάνεια. Όλα θα αλλάξουν τώρα!

Συνεχίζεις προς τα δεξιά. Κάτι σε αυτά τα βότανα δε σου αρέσει. Ειδικά ο τρόπος που λάμπουν. Έχεις συνηθίσει πια το σκοτάδι και ο διακριτικός, κόκκινος φωτισμός του δεξιού μονοπατιού σου ταιριάζει περισσότερο. Φωτίζει μια συγκεκριμένη λωρίδα του δρόμου εμπρός σου, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι του μένει σκοτεινό. Κοντοστέκεσαι. [[Πατάς στην κόκκινη λωρίδα->Πατάς στην κόκκινη λωρίδα]] [[Δεν πατάς στην κόκκινη λωρίδα->Δεν πατάς στην κόκκινη λωρίδα]]

Το μονοπάτι φωτίζεται από τα αχνά φώτα των βοτάνων. Είναι τόσο όμορφο, που σε κάνει να ξεχαστείς. Περπατάς όπως πάει το μονοπάτι, χωρίς να ξέρεις τον προορισμό σου. Συχνά πυκνά ρίχνεις ματιές προς τα βότανα. Θέλεις τόσο πολύ να κόψεις ένα! [[Θα πας και θα κόψεις ένα βότανο!->Κόβεις βότανο]] [[Θα συνεχίσεις στο μονοπάτι σου->Συνεχίζεις στο μονοπάτι]]

Η παρόρμηση παραείναι δυνατή για να αντισταθείς. Αφήνεις το μονοπάτι και πηγαίνεις να κόψεις ένα βότανο. Το τραβάς, αλλά εκείνο αντιστέκεται. Βάζεις δύναμη κι εκείνο ξεκολλάει μ' ένα κομμάτι του βράχου. Αυτό πυροδοτεί μια αλληλουχία εκρήξεων και τα βράχια που εκτοξεύονται παντού, σε διαλύουν και σε θάβουν από κάτω τους. Τι το ήθελες το ρημάδι το βότανο;

Ας είναι. Μια παρόρμηση είναι, θα περάσει. Τι δουλειά έχεις με τα βότανα, ενώ το μονοπάτι φωτίζεται εμπρός σου; Προχωράς για πολλή ώρα. Έχεις χάσει την αίσθηση του χρόνου. Το μονοπάτι δε σταματά ποτέ. Όταν βλέπεις τη φωτεινή πύλη μπροστά σου, έχεις περάσει ήδη αιώνες προετοιμασίας και σταθερής πορείας. Μια νέα διάσταση σε περιμένει. Περνάς την πύλη και τα πάντα γεμίζουν φως.

Τι το σκέφτεσαι; Αφού υπάρχει η λωρίδα εκεί, για να πατήσεις πάνω θα είναι! Με νέα αυτοπεποίθηση, συνεχίζεις την πορεία σου. Ποιος ξέρει τι θα δεις μπροστά σου; Το πρόβλημα είναι πως αυτό που έπρεπε να δεις έρχεται από πίσω σου. Ένα γιγάντιο ιπτάμενο πλάσμα σε αρπάζει στα δόντια του και σε σέρνει στην κόκκινη λωρίδα, μέχρι που έχεις πια παραδοθεί. Είσαι ένας ιδανικός μεζές.

Τι το σκέφτεσαι; Αφού ξέρεις ότι προτιμάς το σκοτάδι πια. Πατάς προσεκτικά στα αφώτιστα μέρη και συνεχίζεις, περπατώντας παράλληλα στη φωτισμένη λωρίδα. Τα μάτια σου δεκατέσσερα, αλλά είναι τα αυτιά που πιάνουν τον οξύ ήχο. Ένα γιγάντιο ιπτάμενο πλάσμα πετάει πάνω απ' την κόκκινη λωρίδα. Δε σε έχει εντοπίσει. Δε χάνεις την ευκαιρία. Το αρπάζεις απ' το πόδι. Γραπώνεσαι πάνω του κι εκείνο, τρομαγμένο, πετάει προς την επιφάνεια. Έχεις βρει τον τρόπο διαφυγής σου και, ίσως, κάτι περισσότερο από αυτό.

Αυτό που νόμιζες για τάφο είναι ένα μέρος που πλαταίνει. Ψηλαφώντας, κολλάς στο δεξί τοίχωμα και προσπερνάς την τρύπα. Ένα κρύο ρεύμα αέρα σου χτυπά την πλάτη. Ανατριχιάζεις και το προσπερνάς. Έχεις προσπεράσει την τρύπα, αλλά στον τοίχο δεξιά σου υπάρχει ένα άνοιγμα. [[Μπαίνεις στο άνοιγμα->Δεξί άνοιγμα]] [[Συνεχίζεις ευθεία->Συνεχίζεις ευθεία]]

Αυτό που νόμιζες για τάφο είναι ένα μέρος που πλαταίνει. Ψηλαφώντας, κολλάς στο αριστερό τοίχωμα και προσπερνάς την τρύπα. Ένα κρύο ρεύμα αέρα σου χτυπά την πλάτη. Ανατριχιάζεις και το προσπερνάς. Έχεις προσπεράσει την τρύπα, αλλά στον τοίχο αριστερά σου υπάρχει ένα άνοιγμα. [[Μπαίνεις στο άνοιγμα->Αριστερό άνοιγμα]] [[Συνεχίζεις ευθεία->Συνεχίζεις ευθεία]]

Καλύτερα να πάρεις το αριστερό άνοιγμα. Μπορείς να σηκωθείς πια. Η υγρασία σε τυλίγει. Είναι πνιγηρά εκεί μέσα, αλλά... Καλύτερα από το σκοτεινό λαγούμι που βρισκόσουν πριν. Προχωράς και βλέπεις μπροστά σου μια υπόγεια λίμνη. Τα πετρώματα στον βυθό λαμπυρίζουν. [[Θα ψάξεις γύρω από τη λίμνη->Ψάχνεις λίμνη]] [[Θα βουτήξεις μέσα->Βουτάς]]

Δεν έχεις σκοπό να αλλάξεις πορεία. Συνεχίζεις ευθεία μπουσουλώντας, με την πλάτη σου να πονάει φριχτά από την επαφή με το σκληρό χώμα. Φως πουθενά. Προχωρώντας, με τα χέρια σου καταλαβαίνεις πως από πάνω σου υπάρχει κενό. Μπορείς να σηκωθείς. [[Σηκώνεσαι->Σηκώνεσαι]] [[Μένεις ανάσκελα->Μένεις ανάσκελα]]

Καλύτερα να πάρεις το δεξί άνοιγμα. Μπορείς να σηκωθείς πια. Βλέπεις ένα έντονο φως να αντανακλάται στα τοιχώματα. Το ακολουθείς και η ζέστη σε τυλίγει. Κοιτάζεις πίσω σου. Μια φλόγα φουντώνει. Άραγε υπάρχει τρόπος να γυρίσεις πίσω στο τούνελ; [[Τρέχεις πίσω να προλάβεις->Τρέχεις πίσω]] [[Συνεχίζεις στη ζεστή στοά->Ζεστή στοά]]

Σηκώνεσαι επιτέλους. Η όρθια θέση σε ανακουφίζει και τεντώνεσαι να ξεπιαστείς. Το σβέρκο σου χτυπάει ένα παγωμένο ρεύμα αέρα. Κοιτάς προς τα πίσω και βλέπεις ένα λαγούμι, που ανεβαίνει προς τα πάνω. [[Θα το πάρεις->Ανηφορικό λαγούμι]] [[Θα το αγνοήσεις->Μπουσουλάς]]

Όχι, όχι. Δεν έχει κανένα νόημα να ελπίζεις σε κάτι τέτοιο. Πιο πολύ για παγίδα μοιάζει. Μένεις ανάσκελα και συνεχίζεις την επίπονη πορεία σου. Έχεις αμφιβολίες μέσα σου, αλλά έχεις πάρει την απόφασή σου. Το θέμα είναι να την κάνεις και πράξη πια. [[Συνεχίζεις φυσικά, ελπίζοντας->Όχι επιλογή]]

Είναι στενό το πέρασμα και χρειάζεται να προχωράς σπρώχνοντας με το σώμα και τους αγκώνες. Η μυρωδιά του φρέσκου αέρα, όμως, σε έχει γεμίσει αισιοδοξία. Πλέον σκαρφαλώνεις. Πιάνεσαι από τα τοιχώματα ενώ η πλάτη σου ακουμπά στην άλλη μεριά του λαγουμιού. Η παρόρμηση να βγεις προς τα έξω σε κατακλύζει. [[Επιταχύνεις->Επιταχύνεις]] [[Συνεχίζεις σταθερά->Συνεχίζεις σταθερά]]

Κάτι δε σου αρέσει σε αυτό το λαγούμι. Αυτός ο αέρας, η υπόσχεση της επιφάνειας... Κι αν είναι παγίδα; Καλύτερα σταθερά, στον δρόμο που ήδη έχεις διαλέξει. Με αποφασιστικότητα ξαπλώνεις πάλι στο χώμα και συνεχίζεις στην πορεία σου. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. [[Συνεχίζεις, δεν έχεις κι άλλη επιλογή->Όχι επιλογή]]

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Μπορεί να ασκείς επιπλέον πίεση στο σώμα σου, αλλά το νιώθεις: η έξοδος είναι κοντά! Σκαρφαλώνεις, λαχανιάζεις και η βαριά σου ανάσα αντιλαλεί στα τοιχώματα. Βογκάς από τον κόπο και την προσμονή. Πλέον το φως σε χτυπάει κατάματα. Πιάνεις την επιφάνεια... Κάτι σε κρατάει. Κάτι σε τραβάει σταθερά προς το εσωτερικό της γης. Κάτι δε θέλει να σωθείς. Κι έχει μεγαλύτερη δύναμη από σένα. Με ένα στριγκό γέλιο κι ένα απότομο τράβηγμα, χάνεσαι ξανά μέσα στο τούνελ, αυτή τη φορά για πάντα.

Δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες. Αργές και σταθερές κινήσεις. Ούτε που ακούγεται η ανάσα σου. Ο ρυθμός σου είναι εξαιρετικός. Ένα βήμα τη φορά, σταθερά. Τι κι αν η επιφάνεια σε περιμένει; Όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Καθώς σκαρφαλώνεις, ακούς κάτι. Είναι η ανάσα ή το καρδιοχτύπι ενός... πλάσματος. Ή ίσως του ίδιου του λαγουμιού; [[Θα σταματήσεις για να το σκεφτείς->Σταματάς να το σκεφτείς]] [[Θα συνεχίσεις σταθερά->Συνεχίζεις χωρίς σκέψεις]]

Τι να είναι αυτό το λαγούμι; Είναι απλά η γη ή κάποιο φριχτό τέρας; Όσο το σκέφτεσαι, τόσο περισσότερο μοιάζεις να είσαι στον οισοφάγο ενός πλάσματος, με το κύμα αέρα να είναι η ανάσα του. Η ιδέα αυτή σε σκιάζει, σε βυθίζει σ' ένα σκοτάδι βαθύτερο από αυτό της γης. Τα χέρια σου έχουν παγώσει, δεν τα ελέγχεις πια. Δεν μπορείς να κρατηθείς. Κουτρουβαλάς στο λαγούμι, μέχρι που πέφτεις στον πάτο του, εκεί απ' όπου ξεκίνησες, με τον πόνο και την αγωνία να σε έχουν αγκαλιάσει. Για πάντα.

Δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτείς. Ο δρόμος σου είναι ξεκάθαρος, το ίδιο και ο σκοπός σου. Η επιφάνεια σε περιμένει, σαν ερωμένη. Λίγο ακόμα... Μυρίζεις τα χόρτα, ακούς τα τιτιβίσματα των πουλιών. Με μια δυνατή έλξη του σώματος, είσαι πια έξω. Κι αυτό που βλέπεις είναι άξια ανταμοιβή για όσα πέρασες στο εσωτερικό της γης.

Για κάποιον λόγο, η επιλογή αυτή μοιάζει η καλύτερη. Κάτι γύρω σου επιβεβαιώνει την απόφασή σου. Νιώθεις ήδη καλύτερα. Συνέχισε, λέει η φωνή. Συνέχισε και θα δεις. Είναι σαν ψίθυρος, σαν αέρας που βγαίνει από το χώμα. Είναι αληθινός ή όχι; [[Είναι αληθινός->Είναι αληθινός]] [[Είναι της φαντασίας σου->Είναι της φαντασίας σου]]

Κάτι υπάρχει. Κάτι σε καλεί. Τι είναι όμως; Η φωνή γίνεται πιο σταθερή. "Έλα κοντά μου. Θα σε βοηθήσω. Θα σου δώσω ό,τι επιθυμείς!" [[Την εμπιστεύεσαι->Την εμπιστεύεσαι]] [[Δεν την εμπιστεύεσαι->Δεν την εμπιστεύεσαι]]

Σιγά μην υπάρχουν ήχοι εδώ κάτω! Της φαντασίας σου θα είναι. Μόνο που, όσο συνεχίζεις, η αίσθηση γίνεται ισχυρότερη... Είναι μια ευφορία ανεξήγητη, που δεν πηγάζει από μέσα σου... [[Είναι κάτι αληθινό τελικά->Είναι αληθινός]] [[Την αγνοείς->Δε δίνεις καμία σημασία]]

Ό,τι κι αν είναι, αληθινό ή ψεύτικο, δεν έχει σχέση με τον σκοπό σου. Εσύ έχεις βασανιστεί μέσα σε αυτό το σταθερά ίσιο τούνελ και θέλεις να φτάσεις ως το τέλος. Το σώμα σου σε πονάει αλλά σε ευχαριστεί γι' αυτή την προσπάθεια. Ο χώρος διαπλατύνεται. Τότε ακούς μια επιτακτική φωνή να σου λέει να σταματήσεις. Όχι, μάλλον... παρακαλάει. [[Σταματάς και ακούς->Σταματάς και ακούς]] [[Συνεχίζεις αγνοώντας την->Συνεχίζεις αγνοώντας την]]

Σταματάς. Τα χέρια σου ήδη πιάνουν το κενό από πάνω σου κι ένα αχνό φως από ψηλά δείχνει ότι πρόκειται για μια ευρύχωρη αίθουσα. "Σε παρακαλώ, μη με εγκαταλείψεις", λέει η φωνή. "Δεν κατάφερα να σε ξεγελάσω, αλλά... Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Σώσε με". [[Την αγνοείς ξανά->Συνεχίζεις αγνοώντας την]] [[Της δίνεις μια ευκαιρία->Της δίνεις τελική ευκαιρία]]

Δεν πρόκειται να ακούσεις τίποτα. Σηκώνεσαι σε όρθια θέση και κοιτάζεις γύρω σου. Δαυλοί καίνε στους τοίχους και η αρχιτεκτονική δείχνει πλούτο και μεγαλοπρέπεια. Γύρω σου παντού θησαυροί αμύθητης αξίας. Έχεις ζαλιστεί από τη λάμψη. Τσεπώνεις ό,τι βρίσκεις και βάζεις ό,τι χωράει σε δύο σακούλια που βρίσκονται κρυμμένα σε μια γωνιά. Πέρα βλέπεις σκαλοπάτια, περίπου εκατό, που ανεβαίνουν κι οδηγούν σε μια χρυσή πύλη. [[Αφήνεις τα σακούλια και βγαίνεις->Χωρίς σακούλια]] [[Κρατάς το ένα σακούλι και βγαίνεις->Ένα σακούλι]] [[Κρατάς και τα δύο σακούλια και βγαίνεις->Δύο σακούλια]]

"Ό,τι κι αν είσαι, δε σε έχω ανάγκη. Και δεν πρόκειται να σου προσφέρω τίποτα". Η φωνή σου σίγουρη, επιτακτική. Σηκώνεσαι και αντικρίζεις μπροστά σου μια τεράστια αίθουσα. Δαυλοί καίνε στους τοίχους και η αρχιτεκτονική δείχνει πλούτο και μεγαλοπρέπεια. Γύρω σου παντού θησαυροί αμύθητης αξίας. Έχεις ζαλιστεί από τη λάμψη. Μπροστά σου εμφανίζεται από το πάτωμα μια αιθέρια μορφή. "Σε έχω εγώ ανάγκη. Θα ακούσεις την ιστορία μου;" [[Θα την ακούσεις->Ακούς την ιστορία της]] [[Δε θα την ακούσεις->Δεν ακούς την ιστορία της]]

Τι να τα κάνεις τα σακούλια; Όσα έχεις στις τσέπες σου είναι υπεραρκετά. Ανεβαίνεις με άνεση τα σκαλοπάτια κι όταν φτάνεις μπροστά στην πύλη βλέπεις έναν βωμό. Βγάζεις αμέσως ένα κόκκινο, αστραφτερό πετράδι και το τρίβεις πάνω στην παλάμη σου, που είναι ματωμένη απ' το γδάρσιμο στους βράχους. Το απιθώνεις στον βωμό και η πύλη ανοίγει. Έχεις βγει σε μια πόλη εξωτική και τα πάντα λάμπουν. Με ένα χαμόγελο και τον πλούτο να βαραίνει τις τσέπες σου, χάνεσαι στο πλήθος.

Απληστία να κρατήσεις και τα δύο σακούλια. Εξάλλου είναι πολύ βαριά. Αφήνεις το ένα πίσω σου και κουβαλάς το άλλο στην πλάτη σου, καθώς ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια. Όταν φτάνεις μπροστά στην πύλη, βλέπεις έναν βωμό. Μετά από έναν μικρό δισταγμό, βγάζεις ένα μετρίου μεγέθους πράσινο πετράδι και το τρίβεις πάνω στην παλάμη σου, που είναι ματωμένη απ' το γδάρσιμο στους βράχους. Το απιθώνεις στον βωμό και η πύλη ανοίγει. Μπροστά σου βλέπεις το δωμάτιό σου. Έχει εγκαταλειφθεί για μέρες. Τι σε πειράζει όμως; Τώρα είσαι εκεί και το σακούλι που κουβαλάς θα λύσει αρκετά από τα προβλήματά σου.

Σέρνεις πίσω σου τα δύο σακούλια. Τα εκατό σκαλοπάτια μοιάζουν με χίλια όσο τα ανεβαίνεις. Ο ιδρώτας έχει ποτίσει το σώμα σου. Τα σκαλοπάτια δεν τελειώνουν. Κοιτάς ψηλά. Η χρυσή πύλη σε περιμένει. Ανεβαίνεις, βάζεις δύναμη. Τα σακούλια έχουν βαρύνει. Τα μάτια σου τσούζουν από τον ιδρώτα. Αγκομαχάς στα σκαλοπάτια ανεβαίνοντας, αλλά δεν πλησιάζεις την πύλη. Κάτι μέσα σου σου λέει πως θα συνεχίσεις να ανεβαίνεις αυτά τα σκαλοπάτια, με τα σακούλια να σε κρατάνε πίσω, για πάντα.

Σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος και περιμένεις. "Ήμουν η βασίλισσα Νισχαρίτ όσο ζούσα. Με έθαψαν ζωντανή, ως συντροφιά στον γέροντα βασιλιά μου που χάθηκε. Το φαντάζεσαι; Αιώνια σκλάβα του... Αλλά ίσως ακόμα να μην είναι αργά. Σώσε με, πάρε με μαζί σου!" [[Την λυπάσαι->Την λυπάσαι]] [[Δεν την λυπάσαι->Δεν την λυπάσαι]]

Δεν έχεις τίποτα να ακούσεις. Έχεις τους θησαυρούς σου να πάρεις. Η μορφή σε ακολουθεί πιστά. "Μην ψάξεις για σακούλια. Όσο πιο ελαφριά ζωστείς με θησαυρούς, τόσο πιο καλά για σένα". Εσύ κοντοστέκεσαι. "Θα σου δώσω το πιο πολύτιμο πετράδι, αν με ακούσεις". Επιμένει. Τι να κάνεις; [[Δέχεσαι να μην ψάξεις->Δεν ψάχνεις σακούλια]] [[Θα ψάξεις για τα σακούλια->Ψάχνεις για τα σακούλια]]

Τι να τα κάνεις τα σακούλια; Αυτοί οι θησαυροί που τσέπωσες αξίζουν ήδη πολλά. Και η υπόσχεση του πετραδιού... Της κλείνεις το μάτι και φτάνεις στην άλλη άκρη της αίθουσας. Εκατό σκαλοπάτια σε οδηγούν ψηλά, σε μια χρυσή πύλη. Η μορφή σταθερά δίπλα σου. Πάνω υπάρχει ένας βωμός. "Άσε το πιο πολύτιμο απόκτημά σου εδώ", σου λέει. [[Το αφήνεις->Το αφήνεις]] [[Δεν το αφήνεις->Δεν το αφήνεις]]

Ανέφερε σακούλια; Άρα κάπου υπάρχουν! Τρέχεις σε κάθε γωνιά. Κλοτσάς τους θησαυρούς, αφήνεις τα πετράδια, τα χέρια σου γεμίζουν σκόνη. Αγνοείς το ειρωνικό γέλιο της αιθέριας μορφής. Πού είναι τα σακούλια; Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα τα βρεις και όλα θα αλλάξουν. Όλα θα αλλάξουν... Δεν τα βρίσκεις. Έχουν περάσει ώρες. Όταν κοιτάς ξανά γύρω σου, δεν υπάρχουν θησαυροί. Δεν υπάρχει φως. Μόνο μια πύλη χρυσή λάμπει πέρα μακριά, αλλά με το που πας προς τα εκεί, το φως της σβήνει. Όλα τελείωσαν για σένα.

Τι είναι ένα πετράδι μπροστά στη λύτρωση; Βγάζεις εκείνο το σκαλιστό, ασημογάλαζο κόσμημα και το αφήνεις στον βωμό. "Έχεις πολύ καλό γούστο!" λέει γελώντας η φωνή και χαϊδεύει το κόσμημα. Εκείνο λάμπει για μια στιγμή. "Σήκωσέ το!" σου ψιθυρίζει. Το σηκώνεις, το κρατάς και η πύλη ανοίγει. Βρίσκεσαι στην έρημο, με μια όαση να σε περιμένει στο βάθος. Γλυκοί αυλοί ακούγονται και η δίψα σε οδηγεί εκεί. "Είμαστε μαζί πια", ακούς τη φωνή μέσα από το κόσμημα. "Θα κάνω τα πάντα για να ευτυχήσεις, αγαπημένο μου πλάσμα".

Σιγά μην την ακούσεις. Οι θησαυροί είναι δικοί σου. Αγνοείς τη μορφή και τον βωμό και ανοίγεις την πύλη. "Δεν ήσουν άξιος" λέει η φωνή. Μια δυσοσμία σε κυκλώνει και το σκοτάδι είναι πηχτό. Κάνεις να γυρίσεις προς τη φωτεινή αίθουσα αλλά τα πάντα έχουν χαθεί. Είσαι για πάντα εκεί, στο απόλυτο κενό, με την ύπαρξή σου να μετανιώνει αιώνια για την απληστία της.

Θέλεις να την πάρεις αγκαλιά αλλά περνάς από μέσα της. "Απλά βρες το πετράδι μου μέσα στον σωρό. Πάρε το και δε θα χρειαστείς ποτέ ξανά τίποτε άλλο. Θα είμαι εγώ μαζί σου!" Ψάχνεις, αναζητάς. Ποιο να είναι; Πιάνεις ένα σκαλιστό, ασημογάλαζο κόσμημα. Είναι πραγματικό κομψοτέχνημα! Το χαϊδεύεις με κομμένη την ανάσα. "Ανέβα τώρα", σου λέει η βασίλισσα. Ανεβαίνεις τα εκατό σκαλοπάτια που οδηγούν σε μια χρυσή πύλη. Βγαίνετε σε μια καταπράσινη πεδιάδα, με ολάνθιστους λόφους και καταρράκτες απαράμιλλης ομορφιάς. "Είναι το ονειρεμένο μου μέρος", σου λέει χαμογελώντας. "Τώρα θα το μοιραστώ μαζί σου".

Τι σε νοιάζουν όλα αυτά; Ένα απελπισμένο πνεύμα είναι το τελευταίο που χρειάζεσαι. Ούτε για αιώνια σκλάβα δεν τη θες. Μονάχα να βγεις έξω... Τσεπώνεις στα γρήγορα αρκετούς θησαυρούς και τρέχεις στα σκαλοπάτια που οδηγούν ψηλά, σε μια χρυσή πύλη. Στη βιάση σου κλοτσάς έναν βωμό και σπρώχνεις βίαια την πύλη. Βγαίνεις λαχανιάζοντας έξω και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Κάτι σε κυκλώνει. Είναι η βασίλισσα. "Υποτίμησες τη συντροφιά μου; Ετοιμάσου να με υπηρετείς μέχρι να πεθάνεις!" Εισχωρεί μέσα σου και τα πάντα αρχίζουν να θολώνουν...

"Βοήθησέ με! Βγάλε με από εδώ μέσα!" λες με την απελπισία να ξεχειλίζει απ' τη φωνή σου. Ένα απαλό γέλιο ακούγεται και το τούνελ τελειώνει. Η πλάτη σου ακουμπά σε μάρμαρο και σηκώνεσαι. Μια τεράστια αίθουσα απλώνεται μπροστά σου, με θησαυρούς να σε κυκλώνουν από παντού. Μια αιθέρια μορφή εμφανίζεται μπροστά σου. "Μην προσπαθήσεις να ξεφύγεις τώρα. Μου ανήκεις". [[Προσπαθείς να ξεφύγεις->Προσπαθείς να ξεφύγεις]] [[Δεν προσπαθείς να ξεφύγεις->Δεν προσπαθείς να ξεφύγεις]]

Αγνοείς τη φωνή της. Μοιάζει με παγίδα. Συνεχίζεις στο τούνελ. Θα ήθελες να μάθεις κι άλλα, αλλά... Όχι, όχι. Πρέπει να συνεχίσεις. Και συνεχίζεις. Ώρες ολόκληρες σπρώχνεις το σώμα σου, σε αυτήν την άβολη στάση. "Χωρίς τη βοήθειά μου, θα χαθείς εδώ, παλεύοντας στο σκοτάδι για πάντα", λέει η φωνή. [[Την εμπιστεύεσαι->Την εμπιστεύεσαι]] [[Δεν την εμπιστεύεσαι->Δεν την εμπιστεύεσαι]]

Πανικός! Δεν έχεις πολύ χρόνο, το νιώθεις. Τρέχεις στην άκρη της αίθουσας. Έχει εκατό σκαλοπάτια, που οδηγούν σε μια χρυσή πύλη. Τα ανεβαίνεις τρέχοντας, ενώ ένα κελαρυστό γέλιο γεμίζει την ύπαρξή σου. Τα σκαλοπάτια δεν τελειώνουν. Όσο κι αν τρέχεις, η πύλη απομακρύνεται αντί να πλησιάζει. "Δε θα φτάσεις ποτέ στην πύλη. Όταν κουραστείς, κατέβα ξανά και γυάλισε τους θησαυρούς μου. Δεν έχει νόημα να αρνηθείς. Μου ανήκεις, στην αιωνιότητα".

Τι νόημα έχει να ξεφύγεις; Εξάλλου, αυτή η αίθουσα έχει κάτι το μαγευτικό. Είναι ζεστή, φωτεινή... Και τώρα πια έχεις συντροφιά. "Πες μου για εσένα", της λες. "Είμαι η βασίλισσα Νισχαρίτ. Κι έχω τόσα να σου πω για μένα... Μη βιάζεσαι. Έχουμε μια αιωνιότητα μπροστά μας". Έχει δίκιο. Περνάς όλη σου τη ζωή μαζί της, σ' εκείνη την υπόγεια αίθουσα. Κι όταν το κορμί σου πια έχει λιώσει, το πνεύμα σου έχει δεθεί τόσο πολύ μαζί της, που την ακολουθεί σ' ένα βουβό ταξίδι στο άπειρο.

Κάτι σου λέει να μην μπεις στη λίμνη. Την περιτριγυρίζεις και βλέπεις στα πετρώματα γύρω της να γυαλίζει ένα κόκκινο χώμα, στο οποίο είναι γραμμένα λόγια σε μια άγνωστη γραφή. Στο βάθος, πίσω απ' τη λίμνη, πέρα από την ομιχλώδη ατμόσφαιρα, κάτι υπάρχει. [[Πηγαίνεις προς τα εκεί.->Πηγαίνεις στην ομίχλη]] [[Βουτάς στη λίμνη->Βουτάς]]

Χωρίς δεύτερη σκέψη, βουτάς στη λίμνη. Είναι τόσο βαθιά! Βυθίζεσαι, όλο και περισσότερο βυθίζεσαι. Τα κουρέλια που φοράς απλώνονται σαν βασιλικά πέπλα στο νερό. Τα πετρώματα στον βυθό αχνοφαίνονται. Τι σου συμβαίνει; [[Θέλεις να βγεις προς τα έξω->Αναδύεσαι]] [[Θέλεις να μείνεις εκεί->Μένεις εντός της λίμνης]]

Το σώμα σου έχει παγώσει. Πρέπει να αναδυθείς γρήγορα και να συνεχίσεις. Ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις κι άλλο... Έχεις φτάσει στην επιφάνεια. Παίρνεις μια ανάσα και κοιτάζεις γύρω σου. Κάνει ζέστη. Ο ήλιος χτυπάει τα δέντρα και το αεράκι χαϊδεύει τα φύλλα τους. Πού βρίσκεσαι; Πάντως όχι πια μέσα στη γη. Χαμογελάς και βγαίνεις απ' το νερό.

Κοιτάζεις το σώμα σου, που μοιάζει με ψίχουλο στη γαλάζια απεραντοσύνη δίπλα σου. Το νερό είναι μια ζεστή αγκαλιά, που σε ζεσταίνει και σε γεμίζει. Δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Η χαλάρωση αυτή, η γαλήνη... Έχεις ξεχάσει να αναπνέεις. Δεν το έχεις ανάγκη. Το σώμα σου ταξιδεύει προς τον πάτο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, ενώ το πνεύμα σου κολυμπά γαλήνιο στη λίμνη, με συντροφιά τις άλλες ψυχές.

Χωρίς να βλέπεις καθαρά, προχωράς προσεκτικά στην ομίχλη. Το βήμα σου σταθερό, δε γλιστράς. Δεν υπάρχουν τοιχώματα να κρατηθείς. Συνεχίζεις στα τυφλά για ώρα. Σιωπή. Δεν ακούς ούτε το διακριτικό πλατσούρισμα των νερών της λίμνης. Δεν ακούς τίποτα. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο πνιγηρή, και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξεφύγεις. Είσαι ακόμα στο εσωτερικό της γης; Είσαι εντός του κόσμου; Είσαι...; Τι είσαι;

Κρύος ιδρώτας σε λούζει. Κι αν μπροστά σε περιμένει μόνο... ένας καυτός θάνατος; Καλύτερα στο τούνελ, ίσως εκεί υπάρχει μια διαφυγή. Όσο η φλόγα είναι ακόμα μικρή... Μόνο που, όταν περνάς από πάνω της, μεγαλώνει σαν άνθος την άνοιξη. Ένα άνθος, τα πέταλα του οποίου σε καίνε ολοσχερώς, μέχρι που μόνο η στάχτη σου μένει στο σιωπηλό πια τούνελ.

Η ζεστή αυτή στοά συνεχίζει και γίνεται όλο και πιο ευρύχωρη. Στη μέση της βλέπεις μια ζωηρή φωτιά να καίει, ενώ από γύρω της υπάρχουν τρόποι να περάσεις. Όμως οι καπνοί κρύβουν καθετί πέρα από την κεντρική φλόγα. [[Θα πηδήξεις μέσα στη φλόγα->Πηδάς στις φλόγες]] [[Θα την προσπεράσεις->Προσπερνάς τις φλόγες]]

Κάτι μέσα σου ζητάει να εμπιστευτείς το στοιχείο της φωτιάς. Εξάλλου, είναι ο δρόμος που ακολούθησες. Πηδάς στη φωτιά αλλά τα πόδια σου δεν ακουμπάνε ποτέ το καυτό έδαφος. Ένα καυτό ρεύμα αέρα σε ανυψώνει και, μετά από μια πορεία στο σκοτάδι, σε βγάζει έξω στην επιφάνεια. Σηκώνεσαι και πατάς στα πόδια σου. Η θέρμη δε σε έχει εγκαταλείψει. Κάτι μέσα σου έχει αλλάξει, τα πάντα είναι καλύτερα.

Δεν τα έχεις χάσει! Φυσικά και προσπερνάς τις φλόγες, προσεκτικά μην καείς. Καλύπτεις το πρόσωπο με τα χέρια σου και περπατάς στους καπνούς. Τι στο καλό; Κάπου θα τελειώνει όλο αυτό. Περπατάς όλο και πιο γρήγορα. Όχι, δεν τελειώνει ποτέ. Δε βρίσκεις τον δρόμο σου ποτέ πια και χάνεσαι σε έναν πνιγηρό, καυτό λαβύρινθο από τίποτα.

Ο δρόμος συνεχίζει ευθεία για αρκετή ώρα. Το δεξί σου χέρι πιάνει κάτι αιχμηρό, ενώ ταυτόχρονα το αριστερό σου κάτι απαλό. Τι κάνεις; [[Τραβάς το δεξί σου χέρι->Τραβάς δεξί χέρι]] [[Τραβάς το αριστερό σου χέρι->Τραβάς αριστερό χέρι]]

Το μονοπάτι σε οδηγεί προς τα κάτω. Είναι εύκολο να προχωρήσεις, αλλά αναρωτιέσαι πού θα σε οδηγήσει. Η ανυπομονησία σε κυριεύει... [[Κρατάς σταθερή ταχύτητα->Σταθερή ταχύτητα]] [[Αναπτύσσεις ταχύτητα->Αναπτύσσεις ταχύτητα]]

Το τούνελ πηγαίνει ανηφορικά. Χαίρεσαι, διότι λογικά σε οδηγεί στην έξοδο. Ένα αμυδρό φως έρχεται από ψηλά, όμως κάτι μυρίζει πολύ άσχημα. Τα χέρια σου πιάνουν κάτι γλιστερό και αηδιαστικό. [[Τρίβεις τα χέρια σου με τη γλιστερή ουσία->Τρίβεις τη γλιστερή ουσία]] [[Αηδιάζεις->Αηδιάζεις]]

Ενστικτωδώς τραβάς το δεξί χέρι από τον τοίχο και κολλάς στην αριστερή πλευρά του τοίχου. Μόνο που σύντομα συνειδητοποιείς ότι έχεις κολλήσει στη λάσπη! [[Προσπαθείς να αποκολληθείς->Αποκολλιέσαι]] [[Σκέφτεσαι ψύχραιμα για τη λύση->Ψυχραιμία για να βρεις λύση]]

Τραβάς το αριστερό σου χέρι απότομα και κολλάς στο δεξί τοίχωμα. Το σώμα σου αμέσως τρυπάνε αστραφτερές, αιχμηρότατες πέτρες. Είναι σαν δόντια του τούνελ, που πασχίζουν να σε φάνε. [[Παλεύεις να ξεφύγεις->Παλεύεις να ξεφύγεις]] [[Ψάχνεις ήρεμα για τη λύση->Ψάχνεις ήρεμα για τη λύση]]

Πάνω στον πανικό σου, τραβιέσαι απότομα. Ο τοίχος έχει ζωντανέψει και γαντζώνεται πάνω σου. Όσο πιο πολύ τραβιέσαι, η λάσπη κολλάει στα ρούχα σου και σε περικυκλώνει. Η ανάσα σου γίνεται κοφτή και δεν μπορείς να κουνηθείς πια. Σύντομα, τα πάντα καλύπτονται από την επιθετική λάσπη και βυθίζονται στη σιωπή.

Ό,τι κι αν συμβαίνει, θα βρεις τη λύση. Η λάσπη ψάχνει να γαντζωθεί από κάπου πάνω σου. Με ήρεμες κινήσεις, βγάζεις το πανωφόρι σου και απομακρύνεσαι από τον τοίχο. Προχωράς προς την απέναντι μεριά, όπου το φως από αστραφτερά αντικείμενα σε κατακλύζει. Τα ακολουθείς μπουσουλώντας και μετά από ώρα επίμονης πορείας, χτυπάς πάνω σε μια τεράστια, αστραφτερή πέτρα. Μια πύλη ανοίγει μέσα της και σε μεταφέρει ψηλά, στην επιφάνεια. Έχεις ελευθερωθεί.

Θα παλέψεις να φύγεις φυσικά! Τραβιέσαι και κολλάς στον απέναντι τοίχο. Η λασπουριά που συναντάς καταπίνει τα σαρκοβόρα πετρώματα και, σαν ανταπόδοση, σου ανοίγει ένα πέρασμα. Σηκώνεσαι σε όρθια θέση και το ακολουθείς. Έχει ένα αμυδρό φως, το οποίο αυξάνεται όσο πλησιάζεις στην επιφάνεια. Έχεις ελευθερωθεί.

Ό,τι και να συμβαίνει, θα βρεις την άκρη. Μένεις εκεί να σκεφτείς ψύχραιμα. Όσο σκέφτεσαι, τα πετρώματα ζωηρεύουν και σε καταβροχθίζουν. Έχει απομείνει ένας καταφαγωμένος σκελετός σε μια σκεφτική, φιλοσοφική στάση.

Είναι επικίνδυνο το να αφεθείς. Η κλίση μεγαλώνει. Καθώς σέρνεσαι κατηφορικά με το κεφάλι, κρατιέσαι καλά να μη φύγεις προς τα κάτω. Το μονοπάτι φαρδαίνει και είναι πια σχεδόν κάθετο. [[Στέκεσαι να περιεργαστείς τον χώρο.->Περιεργάζεσαι τον χώρο]] [[Συνεχίζεις την πορεία σου.->Συνεχίζεις την πορεία σου]]

Αναπτύσσεις ταχύτητα, για να εκμεταλλευτείς την ευνοϊκή κλίση. Το θεωρείς απαραίτητο μετά το εξαντλητικό σύρσιμο στα σκοτεινά. Όταν ανακαλύπτεις πως η κλίση μεγαλώνει απότομα, είναι πολύ αργά. Το σώμα σου κουτρουβαλάει στο τούνελ που όλο φαρδαίνει, μέχρι που η Γη και το σκοτάδι σε καταπίνουν για πάντα.

Στέκεσαι εκεί. Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις φως σε μια καταπακτή ίσια από πάνω σου. Σηκώνεσαι αργά, όσο σου επιτρέπουν τα τοιχώματα του τούνελ γύρω σου, και κοιτάζεις κάτω, εκεί που χάνεται το φως. Ένα ανυψωτικό ρεύμα αέρα σε κυκλώνει. [[Πηδάς στο ρεύμα αέρα->Πηδάς στο ρεύμα αέρα]] [[Περιμένεις εκεί->Περιμένεις εκεί]]

Συνεχίζεις την πορεία σου προς τα κάτω. Πλέον κατεβαίνεις κάθετα σε αυτή την άβολη στάση. Τον σβέρκο σου χαϊδεύει ένα ρεύμα αέρα, που σε ανυψώνει. Αφήνεσαι. Με το κεφάλι κάτω και τα πόδια τεντωμένα ψηλά, εκτοξεύεσαι στην φωτεινή καταπακτή, πολύ πιο πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Τα σύννεφα σε αγκαλιάζουν και σου δείχνουν ένα νέο μονοπάτι...

Εμπιστεύεσαι το ρεύμα αέρα που θα σε οδηγήσει ψηλά. Μόνο που δεν μπορεί να σε σηκώσει. Όταν το αντιλαμβάνεσαι, είναι πια αργά. Το σώμα σου, σε ελεύθερη πτώση, φτάνει σε απύθμενα βάθη και γκρεμοτσακίζεται.

Περιμένεις εκεί. Κάτι σου λέει να μην εμπιστευτείς τον αέρα. Όταν περνάει, ψηλαφίζεις τον χώρο γύρω σου. Στην άλλη πλευρά του κατηφορικού τούνελ, ο βράχος έχει πιασίματα. Αρπάζεσαι και ανεβαίνεις. Μετά από μια σταθερή, κουραστική πορεία, φτάνεις στο φως της επιφάνειας. Νιώθεις τη λύτρωση.

Αν και σε αηδιάζει αρχικά, αυτή η ουσία έχει κάτι το ενδιαφέρον. Την τρίβεις στα χέρια σου καλά και συνεχίζεις την ανάβαση. Υπομένεις τη μυρωδιά και την απαίσια αίσθηση. Κάτι σου κρύβει το αμυδρό φως που ερχόταν από ψηλά. Μέχρι να το καταλάβεις, έχεις περικυκλωθεί από ιπτάμενα δαιμονικά όντα. [[Τα αρπάζεις->Τα αρπάζεις]] [[Περιμένεις χωρίς να κάνεις κίνηση->Περιμένεις χωρίς να κάνεις κίνηση]]

Αηδιαστικό! Ό,τι κι αν είναι, δε θέλεις να έρθεις σε επαφή μαζί του. Τυλίγεις τα χέρια σου με ύφασμα και συνεχίζεις ανηφορικά, αγνοώντας την απαίσια μυρωδιά. Πλησιάζεις προς την επιφάνεια, το νιώθεις. Ένας στριγκός ήχος γεμίζει το τούνελ και ένα σμήνος ιπτάμενων δαιμονικών όντων σε περικυκλώνει, κρύβοντας για πάντα το φως. Δεν προλαβαίνεις να αμυνθείς. Σε καταβροχθίζουν και πεθαίνεις με φριχτούς πόνους.

Αρπάζεις δύο πλάσματα με τα χέρια σου. Εκείνα, πανικόβλητα, φεύγουν από το κοπάδι και σε τραβάνε προς τα πάνω. Τα αφήνεις μόνο όταν πια έχεις φτάσει στην επιφάνεια. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και σκουπίζεις τα χέρια σου στο φρέσκο γρασίδι. Χαμογελάς και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Δεν υπάρχει λόγος να τους επιτεθείς. Περνάνε γύρω σου και σε περιεργάζονται. Με μια κυκλωτική κίνηση σε περιτριγυρίζουν. Κάτι αλλάζει μέσα σου. Η επιδερμίδα σου σκληραίνει και βγάζεις μαύρα φτερά στην πλάτη. Έχεις γίνει αρχηγός τους!