Φωτιά

Fire

Σε ξυπνάει ένας ήχος μυστήριος, σαν κάτι να κοχλάζει κάπου μακριά. Ανοίγεις τα μάτια σου. Μπροστά σου πυργώνεται ένα ηφαίστειο. Το χώμα κάτω από τα πόδια σου κόκκινο και καυτό. [[Αντέχεις τη ζέστη.->Αντέχεις]] [[Καίγονται τα πόδια σου.->Καίγονται]]

Αντέχεις τη ζέστη εννοείται! Είναι στο αίμα σου. Τα πρώτα σου θαρραλέα βήματα σε οδηγούν προς το ηφαίστειο. Όσο το πλησιάζεις, τόσο πυργώνεται από πάνω σου. Ένας ναός της φωτιάς, σκέφτεσαι. Θα τον επισκεφτείς οπωσδήποτε! Στις παρυφές του βουνού βλέπεις ένα άνοιγμα. [[Θα μπεις από το άνοιγμα.->Άνοιγμα]] [[Θα σκαρφαλώσεις.->Σκαρφαλώνεις]]

Τα πόδια σου καίγονται. Προσπαθώντας να φύγεις απ' το καυτό αίσθημα, τρέχεις μακριά απ' το Ηφαίστειο. Αριστερά σου βρίσκεται ένα μοναχικό μονοπάτι ανάμεσα στη χαμηλή βλάστηση και τους λοφίσκους από κοκκινόχωμα, δεξιά σου μια απότομη κατηφόρα από βράχια που οδηγεί σε ένα σημείο που δε φαίνεται. [[Θα πάρεις το μοναχικό μονοπάτι.->Μοναχικό μονοπάτι]] [[Θα πάρεις την κατηφόρα.->Κατήφορος]]

Γιατί όχι; Μοιάζει πολύ ασφαλέστερο απ' ό,τι το σκαρφάλωμα. Το άνοιγμα είναι στενό και οι βράχοι είναι κοφτεροί. Σε κάθε άγγιγμα νιώθεις τη ζέστη τους. Πηγαίνει φιδογυριστά και δε βλέπεις τη συνέχεια μετά από κάθε στροφή. Το μόνο φως πια είναι η λάμψη των πυρωμένων βράχων που φτιάχνει ένα απόκοσμο σκηνικό. Ο δρόμος δε φαίνεται να έχει τέλος. [[Θα συνεχίσεις.->Συνεχίζεις]] [[Θα σταματήσεις.->Σταματάς]]

Οι εύκολες λύσεις είναι για τους ανάξιους! Αρπάζεσαι από τους βράχους και σκαρφαλώνεις το βουνό. Η κορυφή είναι μακριά και καπνίζει, αλλά θα τη φτάσεις πάση θυσία. Για κάποιον λόγο γνωρίζεις πως κάτι πολύτιμο σε περιμένει εκεί. Κάποιοι βράχοι καίνε αλλά τι είναι το κάψιμο μπροστά σε όσα έχεις να κερδίσεις εκεί ψηλά; [[Συνεχίζεις παθιασμένα την πορεία σου.->Παθιασμένα]] [[Σταματάς για να βρεις τον καλύτερο δρόμο.->Τον καλύτερο]]

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Το καρδιοχτύπι σου δυναμώνει όσο πλησιάζεις την Καρδιά του Ηφαιστείου. Η θερμοκρασία ανεβαίνει κι άλλο και ιδρώνεις από παντού. Τα μάτια σου τσούζουν. Ένας καυτός αέρας σε χτυπάει! Έχεις βρει το άνοιγμα. [[Πλησιάζεις προσεκτικά.->Προσεκτικά]] [[Πλησιάζεις αγωνιωδώς.->Αγωνιωδώς]]

Μπροστά στον ατέλειωτο δρόμο μπροστά σου, τι είναι μια στιγμή ξεκούρασης; Η ανυπομονησία σου εξατμίζεται και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Μια φωνή σε καλεί κάπου στα αριστερά σου. Μάλλον είναι ψίθυρος. Τι να είναι; Βλέπεις ένα μικρούλι άνοιγμα χωμένο στους βράχους αριστερά. Προχωράς με κάθε επιφύλαξη και στο κοίλωμα βρίσκεται μια άμορφη φιγούρα τυλιγμένη στις φλόγες. [[Την περιεργάζεσαι σιωπηλά.->Σιωπηλά]] [[Ρωτάς τι συμβαίνει.->Ρωτάς]]

Έχεις φτάσει μέχρι εδώ. Αγωνιάς αλλά χρειάζεται και προσοχή. Μπροστά σου το άνοιγμα είναι τεράστιο και από κάτω χάσκει το καυτό μάγμα. Και μόνο οι αναθυμιάσεις του σου φέρνουν ζάλη. Κάνεις ένα βήμα πίσω. Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις δύο περάσματα. [[Θα πάρεις το ανωφερές.->Ανωφερές]] [[Θα πάρεις το περιμετρικό.->Περιμετρικό]]

Πλησιάζεις αγωνιωδώς. Κάτι μέσα σου ζητάει να φτάσει στην Καρδιά του Ηφαιστείου. Μετράς τα δευτερόλεπτα. Το άνοιγμα μπροστά σου φαίνεται να απομακρύνεται. Τα μάτια σου τσούζουν, τα πάντα μοιάζουν με ψευδαίσθηση. Η ανάσα σου βγαίνει κοφτή καθώς αγωνίζεσαι να φτάσεις. Πατάς κάτι σκληρό και πέφτεις στο έδαφος με κρότο. [[Περιεργάζεσαι το αντικείμενο.->Περιεργάζεσαι]] [[Κλοτσάς με οργή το αντικείμενο.->Κλοτσάς]]

Καλύτερα να ανηφορίζεις σιγά σιγά. Στα αριστερά σου η ανηφόρα υπόσχεται μια απόσταση από το εντυπωσιακό αλλά τρομακτικό καυτό στόμα της Αβύσσου. Όσο ανεβαίνεις ανασαίνεις πιο ελεύθερα. Το μονοπάτι αυτό δε φαίνεται να σταματάει γρήγορα. [[Θα πάρεις μια ανάσα.->Ανάσα]] [[Θα συνεχίσεις με επιμονή.->Επιμονή]]

Το περιμετρικό μονοπάτι μοιάζει μυστηριώδες, όπως σου αρέσει. Κατεβαίνεις κυκλικά προς το μάγμα, ενώ γύρω σου παντού βγαίνουν από το έδαφος καυτοί πίδακες ατμού. Το βήμα σου είναι προσεκτικό. Μετά από πολλές σπείρες, το περιμετρικό μονοπάτι καταλήγει σε μια σπηλαιώδη είσοδο. Δεν προλαβαίνεις να μπεις. Ένα τεράστιο, καυτό χέρι που τυλίγεται στις φλόγες βγαίνει από το άνοιγμα με την παλάμη ανοιχτή. Μοιάζει να ζητάει κάτι. [[Θα απιθώσεις την παλάμη σου πάνω.->Παλάμη]] [[Θα κρατηθείς μακριά του.->Μακριά του]]

Δε βλάπτει να σταματήσεις, για να πάρεις μια ανάσα. Το αεράκι εδώ πάνω είναι πιο ελαφρύ, σχεδόν δροσερό. Τρίβεις βιαστικά τα μάτια σου, που τσούζουν. Όλα γύρω σου γυρίζουν. Κάνεις ένα βήμα και ζαλίζεσαι. Πριν το καταλάβεις, γλιστράς και το Στόμα της Φωτιάς σε υποδέχεται με ένα γουργουριστό γέλιο. Πεθαίνεις με φριχτούς πόνους.

Δεν ήρθες μέχρι εδώ για να σταματήσεις! Συνεχίζεις με επιμονή την πορεία σου για το άνοιγμα στην κορυφή του Ηφαιστείου. Το μυαλό σου καθαρίζει. Θυμάσαι πως είχες έρθει εδώ για έναν λόγο. Κάτι σε είχε καλέσει εδώ. Ένα πλάσμα; Ή μία αποστολή; Καθώς ανηφορίζεις, μια αναταραχή υπάρχει στο μάγμα κάτω σου. Καυτές φυσαλίδες βγαίνουν κι ένα πλάσμα, με τα νέα του φτερά να δηιουργούνται, βγάζει μια κραυγή και πετάει προς τον ουρανό. [[Θα πηδήξεις να το πιάσεις.->Να το πιάσεις]] [[Θα περιμένεις να φύγει.->Να φύγει]]

Μόλις θυμήθηκες! Αυτός ήταν ο λόγος που είχες έρθει μέχρι εκεί! Να δαμάσεις το θρυλικό Θέρκελ! Καθώς πετάει προς την έξοδο, η φωτιά καίει στα φτερά και το πτέρωμά του. Παίρνεις φόρα και την κατάλληλη στιγμή πηδάς στο κενό. Αρπάζεσαι την τελευταία στιγμή απ' τα πόδια του. Καπνός βγαίνει από την επαφή με το δέρμα σου, αλλά αντέχεις τον πόνο. Η ορμή του πτηνού είναι ασύγκριτη. Βγαίνετε θριαμβευτικά από το Ηφαίστειο και το Θέρκελ σε αφήνει να το καβαλήσεις. Μαζί θα κατακτήσετε τους αιθέρες!

Αφήνεις το τερατώδες πτηνό να φύγει. Το βλέπεις να χάνεται ψηλά στον σκοτεινό ουρανό. Μια λάμψη έχει μείνει μόνο, που χάνεται κι αυτή. Ανεβαίνεις αργά το μονοπάτι, με ένα απερίγραπτο αίσθημα μοναξιάς να σε έχει κατακλύσει. Όταν φτάνεις ψηλά, βλέπεις τον αστροκέντητο ουρανό και η ανάσα του Ηφαιστείου σε χαϊδεύει ερωτικά, θαρρείς. Δε θα ξαναμπείς εκεί μέσα. Κρατάς την εικόνα αυτού του ουρανού και φεύγεις με τη μελαγχολία στην καρδιά σου, με την απορία τι θα είχε γίνει αν ακολουθούσες το πουλί στο ταξίδι του.

Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις πίσω. Η θεότητα του Ηφαιστείου απαιτεί, εσύ υποτάσσεσαι. Δε σκοπεύεις να δείξεις ασέβεια. Απιθώνεις την παλάμη σου πάνω στην τεράστια δική της. Σου τη σφίγγει αμέσως. Το δέρμα σου καίγεται. Ουρλιάζεις απ' τον πόνο αλλά δεν τραβιέσαι. Σεβασμός στη θεότητα. Ένας βαθύς αναστεναγμός ακούγεται μέσα από το άνοιγμα και το χέρι σου είναι πια ελεύθερο. Το καυτό χέρι τραβιέται προς τα μέσα και κοιτάς το δικό σου. Από τον καρπό και πάνω μοιάζει να έχει γίνει στάχτη, αλλά λάμπει σαν κάρβουνο. Με το που σφίγγεις τους μυς σου, μια φωτιά βγαίνει με μεγαλοπρέπεια από εκεί. Η Φωτιά του Δεξιού Χεριού, το δώρο της θεότητας, σου δωρίστηκε. Υποκλίνεσαι στο άνοιγμα και φεύγεις. Η δύναμη είναι στο χέρι σου.

Τι τερατούργημα είναι αυτό; Πισωπατάς. Το πάθος στην καρδιά σου έχει γίνει τρόμος. Το χέρι ζητάει, τρέμει από οργή. Δεν έχεις προλάβει να κάνεις παραπάνω από πέντε βήματα, όταν βγαίνει ολόκληρο από το άνοιγμα και σε αρπάζει. Καίγεται όλο σου το σώμα. Ουρλιάζεις, αλλά τίποτα δε σε σώζει πια. Γίνεσαι στάχτη στα χέρια της οργισμένης, αμείλικτης θεότητας.

Τα πάντα γύρω σου έχουν σταματήσει να κινούνται. Έχεις την παρόρμηση να κλοτσήσεις το αντικείμενο που σου στέρησε την ευκαιρία. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσεις και το πιάνεις στα χέρια σου. Είναι ένα ημιδιαφανές πέτρωμα που σε ζεσταίνει. Στο κέντρο του έχει έναν μικροσκοπικό, φωτεινό πυρήνα. Το κρατάς και πλησιάζεις στο άνοιγμα μπροστά σου, που αυτή τη φορά δεν απομακρύνεται. Από κάτω σου το καυτό μάγμα, αριστερά σου ένα ανωφερές μονοπάτι και δεξιά σου ένα περιμετρικό μονοπάτι που κατεβαίνει αργά προς τα κάτω. [[Θα πάρεις το ανωφερές μονοπάτι.->Ανωφερές μονοπάτι]] [[Θα πάρεις το περιμετρικό μονοπάτι.->Περιμετρικό μονοπάτι]] [[Θα πηδήξεις στο μάγμα.->Πηδάς στο μάγμα]]

Ήσουν τόσο κοντά! Κι ένα ηλίθιο πέτρωμα σου στέρησε την ευκαιρία! Από το θυμό σου κλοτσάς το πέτρωμα με δύναμη κι εκείνο, χαρίζοντάς σου τη λάμψη του για μια μονάχα στιγμή, χάνεται στο άνοιγμα που προοριζόταν για σένα. Το πόδι σου πονάει αλλά αυτό είναι το τελευταίο από τα προβλήματά σου. Κάτι κοχλάζει μπροστά σου και η θερμοκρασία ανεβαίνει απότομα. Ένα κύμα λάβας έρχεται κατά πάνω σου και δεν υπάρχει διαφυγή. Ένας καυτός θάνατος σε τυλίγει. Και σου αξίζει.

Μια σοφή επιλογή μοιάζει να ανεβείς προς τα πάνω. Ο καυτός αέρας από το μάγμα σε περικυκλώνει και σε λούζει ο ιδρώτας. Το πέτρωμα στα χέρια σου αναβοσβήνει και ρουφάει τη ζέστη του άερα. Καθώς το παρατηρείς, ο πυρήνας του μεγαλώνει και αρχίζει να βαραίνει στα χέρια σου. [[Το κρατάς στα χέρια σου.->Κρατάς στα χέρια]] [[Το αφήνεις να πέσει κάτω.->Πέφτει κάτω]]

Το περιμετρικό μονοπάτι μοιάζει μια θελκτική επιλογή. Είναι λες και σε προσκαλεί να το περπατήσεις. Η πορεία είναι σταθερά καθοδική και το πέτρωμα στα χέρια σου αντιδρά με δονήσεις και λάμψεις στους καυτούς πίδακες αερίων που πετάγονται γύρω σου. Έχεις φτάσει στο τέρμα του μονοπατιού κι από το σπηλαιώδες άνοιγμα εμπρός σου βγαίνει ένα τεράστιο χέρι τυλιγμένο στις φλόγες. Η παλάμη του είναι ανοιχτή, σαν να σου ζητάει κάτι. [[Δίνεις το πέτρωμα.->Δίνεις πέτρωμα]] [[Δε δίνεις το πέτρωμα.->Δε δίνεις]]

Καθώς κοιτάς κάτω, μια τρελή ιδέα σου έρχεται στο μυαλό. Κι αν το πέτρωμα αυτό σου ζητάει να πηδήξεις στο μάγμα; Χωρίς να το σκεφτείς παραπάνω και με τον ενθουσιασμό να τροφοδοτεί το καρδιοχτύπι σου, βουτάς στο καυτό λουτρό. Το πέτρωμα τριτσιρίζει στην επαφή με τις φλόγες, αλλά δε μαθαίνεις ποτέ τη συνέχεια. Το σώμα σου αποσυντίθεται και πεθαίνεις με φριχτούς πόνους.

Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσεις απ' τα χέρια σου αυτό το πολύτιμο πέτρωμα. Ό,τι κι αν γίνει. Το κρατάς αποφασιστικά ενώ σταδιακά θερμαίνεται, λάμπει όλο και περισσότερο και βαραίνει πολύ. Η επιμονή σου είναι χαρακτηριστική. Έχεις φτάσει όμως στα όρια της αντοχής σου. Το πέτρωμα σε τραβάει προς το χάσμα. Καθώς πέφτεις, τα χέρια σου έχουν κολλήσει πάνω στο πέτρωμα και καίνε. Το χάσμα όλο και πλησιάζει. Πέφτεις με πάταγο στην πύρινη καταδίκη σου. Τα πάντα γύρω σου φλέγονται. Ο πόνος είναι απερίγραπτος. Το σώμα σου δεν το νιώθεις αλλά το πέτρωμα είναι πια ένα μαζί σου. Υπάρχεις, καίγεσαι, καις τα πάντα. Είσαι η Φωτιά.

Το πέτρωμα βαραίνει όλο και περισσότερο. Το αφήνεις απ' τα χέρια σου και πέφτει στο έδαφος μπροστά σου. Χάνει αμέσως τη λάμψη του. Έχεις μετανιώσει. Πας να το ξαναπιάσεις, αλλά έχει γίνει ένα με το σκληρό χώμα γύρω του. Δεν υπάρχει τρόπος να το ξαναπάρεις στα χέρια σου. Μετά από απέλπιδες προσπάθειες, εγκαταλείπεις και ανεβαίνεις από το μονοπάτι ως την κορυφή. Το σώμα σου λειτουργεί από μόνο του. Βγαίνεις έξω, στον κόσμο. Ζεις κανονικά, αλλά όλα έχουν αλλάξει. Έχεις χάσει τη θέρμη σου.

Είναι προφανές ότι η μυστηριώδης θεότητα απαιτεί το πέτρωμα που κρατάς. Το δίνεις με ανυπομονησία. Η παλάμη κλείνει και το χέρι τραβιέται μέσα. Το άνοιγμα φωτίζεται από φωτιές κι ακούγονται σφυροκοπήματα πάνω σε μέταλλο. Περιμένεις με κομμένη την ανάσα. Το χέρι ξαναβγαίνει, αυτή τη φορά κρατώντας ένα γιγάντιο, περίτεχνο σφυρί. Απορείς αν μπορείς να σηκώσεις κάτι τόσο βαρύ. Η παλάμη ανοίγει. Κάνεις ένα βήμα μπροστά και το γραπώνεις και με τα δύο χέρια. Το κάψιμο είναι πρωτόγνωρο. Βάζεις όλη σου τη δύναμη για να μην τραβηχτείς. Η αίσθηση της δύναμης έρχεσαι στο σώμα σου μαζί με το κάψιμο. Το χέρι τραβιέται στο άνοιγμα και πλέον κρατάς το όπλο των ονείρων σου, που λάμπει ολόχρυσο και καυτό. Η δύναμη ρέει σαν φωτιά μέσα σου! Με ένα σάλτο, πηδάς ψηλά και βγαίνεις από το βουνό. Το πάτημά σου προκαλεί σεισμούς. Ο κόσμος σου ανήκει!

Ετοιμάζεσαι να δώσεις το πέτρωμα στο απλωμένο χέρι αλλά την τελευταία στιγμή η απληστία σου κυριαρχεί. Γιατί να δώσεις το δικό σου πέτρωμα στην άπληστη θεότητα; Ας το έπαιρνε η ίδια! Κάνεις πίσω. Ακούγεται ένα βίαιο μουγκρητό που ταρακουνά όλο το Ηφαίστειο. Το χέρι σού δίνει μια γροθιά που σε καίει και σε τινάζει μέσα στην καυτή λάβα. Το τελευταίο που βλέπεις πριν χαθείς για πάντα είναι τη μυστηριώδη λάμψη του πετρώματος να χάνεται ανάμεσα σε πίδακες αερίων.

Κάτι μέσα σου δίνει σήμα κινδύνου. Κρατάς μια απόσταση από ό,τι κι αν είναι αυτό που καίγεται μπροστά σου. Ή μάλλον, δεν καίγεται. Η φωτιά είναι μέρος του, ή κάτι τέτοιο. "Ποιο είναι το όνομά σου;" σε ρωτάει. Δεν απαντάς. "Βοήθησέ με", σου λέει αμέσως μετά. Καταλαβαίνεις ότι προσπαθεί απεγνωσμένα να σε κάνει να μιλήσεις. [[Θα φύγεις.->Φεύγεις]] [[Θα περιμένεις τις αντιδράσεις του.->Αντιδράσεις]]

Ρωτάς τι συμβαίνει; Πώς άραγε να βρέθηκε εκεί; Τι τάχα να συνέβη; Ενώ περιμένεις απαντήσεις, η φιγούρα γίνεται μια φωτιά που σε περικυκλώνει. "Σ' ευχαριστώ πολύ!" λέει καθώς σε αγκαλιάζει. Είναι μια καυτή αγκαλιά, που σε κάνει να ουρλιάξεις απ' τους πόνους. Και μετά τίποτα. Σαν να έχει εξαφανιστεί. "Προχώρα προς την Καρδιά του Ηφαιστείου", ακούς μια φωνή. Έρχεται από μέσα σου. [[Υπακούς.->Υπακούς]] [[Αρνείσαι.->Αρνείσαι]]

Δεν έχεις επιλογή. Πρέπει να υπακούσεις. Μπαίνεις πάλι στο κεντρικό μονοπάτι και φτάνεις στο φωτεινό άνοιγμα. Μπροστά σου υπάρχουν τρεις δρόμοι. Ένα ανωφερές μονοπάτι, ένα περιμετρικό, που οδηγεί προς τα κάτω και φυσικά το χάσμα μπροστά σου, με το καυτό μάγμα. Η φωνή μέσα σου λέει να πάρεις το καθοδικό μονοπάτι. [[Κάνεις ό,τι σου λέει.->Ό,τι λέει]] [[Τρέχεις προς το ανωφερές μονοπάτι.->Τρέχεις μακριά]] [[Βουτάς στο μάγμα.->Βουτάς στο μάγμα]]

Σιγά να μην υπακούσεις! Θα κάνεις ό,τι θέλεις εσύ. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Μια φλόγα σου καίει τα σωθικά και γονατίζεις απ' τον πόνο. "Εγώ κάνω κουμάντο", λέει η φωνή μέσα σου. "Και τώρα προχώρα". [[Υπακούς.->Υπακούς]]

Θα κάνεις ό,τι σου λέει. Έτσι που τα 'κανες, δεν έχεις επιλογή. Κατεβαίνεις το μονοπάτι όσο η φλόγα μέσα σου φουντώνει. "Γρήγορα! Βιάσου!" λέει η φωνή μέσα σου. Επιταχύνεις καθώς γύρω σου πίδακες αερίων τσιτσιρίζουν. Στο τέλος του μονοπατιού βλέπεις ένα σπηλαιώδες άνοιγμα. Πριν προλάβεις να σκεφτείς οτιδήποτε, ένα τεράστιο χέρι, τυλιγμένο στις φλόγες, βγαίνει και σε αρπάζει. Το κάψιμο είναι ακαριαίο και το σώμα σου γίνεται στάχτη. Το πνεύμα που βρισκόταν μέσα σου απελευθερώνεται και βγαίνει με έναν αναστεναγμό από την κορυφή του Ηφαιστείου, ενώ το πνεύμα σου μένει εκεί, παγιδευμένο. "Στοίχειωσε το επόμενο θύμα μου και φέρ' το εδώ", ακούς την υπόκωφη φωνή από το άνοιγμα. Είσαι πλέον ένα εκδικητικό πνεύμα της φωτιάς, καταδικασμένο να περιμένει αιώνια το επόμενο θύμα.

Παίρνεις τρέχοντας το ανωφερές μονοπάτι. Ό,τι κι αν λέει αυτή η φωνή, δεν μπορείς να την εμπιστευτείς! "Υπάκουσέ με!" φωνάζει μέσα σου και σου καίει τα σωθικά. Τίποτα δε σε σταματά όμως. Τρέχεις και καίγεσαι. Καίγεσαι και τρέχεις. Έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, φτάνεις στην κορυφή του Ηφαιστείου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. "Έχεις κότσια", λέει η φωνή. "Το σέβομαι αυτό. Αλλά να μην ξεχάσεις πως στο Στοίχειωμα το Πνεύμα πάντα έχει τον έλεγχο". Κάνεις τα πρώτα σου βήματα να κατέβεις από το βουνό και να συνεχίσεις τη ζωή σου, με μια μικρή λεπτομέρεια. Ένα πνεύμα της φωτιάς σε στοιχειώνει.

Από πείσμα και μόνο, αρνείσαι! Πριν προλάβει να σε διατάξει ξανά, βουτάς στο μάγμα. "Ηλίθιο πλάσμα!" βρυχάται μέσα σου. "Αν με είχες ακούσει, τώρα θα..." Αν και σου κεντρίζει την περιέργεια, χάνεις τη συνέχεια των λεγομένων. Το σώμα σου διαλύεται και πεθαίνεις με φριχτούς πόνους. Προλαβαίνεις όμως να νιώσεις και μια σπίθα ικανοποίησης που δεν υπάκουσες.

Αποφασίζεις να φύγεις. Ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν υπάρχει λόγος να μείνεις εκεί. "Στάσου!" λέει το Ον. "Μπορώ να σε βοηθήσω με αυτό που ψάχνεις". Σταματάς. Δε θυμάσαι να ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο. Προπορεύεται μπροστά σου. "Ακολούθησέ με". Ακολουθείς με περιέργεια. Μπορεί όντως να είναι σύμμαχος; Όσο κι αν σου μιλάει, δεν απαντάς. Φτάνοντας έξω απ' το κοίλωμα, προχωράει προς την Καρδιά του Ηφαιστείου. [[Θα το ακολουθήσεις.->Ακολουθείς]] [[Θα τρέξεις προς την έξοδο.->Έξοδος]]

Δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι, μιας και δεν κινδυνεύεις άμεσα. Απλώς περιμένεις με περιέργεια τις αντιδράσεις του παράξενου όντος. Εκείνο προσπαθεί να σου πιάσει κουβέντα, αλλά βλέπει πως είναι ανώφελο. Σε προσπερνάει και βγαίνει από το κοίλωμα. Γυρνάει προς το μέρος σου και σου ζητά να ακολουθήσεις. [[Ακολουθείς το Ον.->Ακολουθείς]] [[Τρέχεις προς την έξοδο.->Έξοδος]]

Το ακολουθείς σιωπηλά. Μπορεί κάτι να ξέρει για τον λόγο που είσαι εκεί ή να αποδειχθεί ένας ανέλπιστος σύμμαχος. Πλησιάζετε μαζί στο κέντρο του Ηφαιστείου. Από κάτω σας καυτό μάγμα. "Εδώ είναι η Καρδιά", σου λέει. "Δε μου επιτρέπεται να έρθω χωρίς να συνοδεύω κάποιον". Κοιτάς γύρω σου. Ένα μονοπάτι οδηγεί προς τα κάτω, πηγαίνοντας κυκλικά γύρω απ' το μάγμα. [[Θα περιμένεις μαζί με το πνεύμα.->Αναμονή]] [[Θα τρέξεις προς το μονοπάτι.->Διαφυγή]]

Αντί να ακολουθήσεις, τρέχεις προς την έξοδο. Κάτι δε σου αρέσει σε αυτό το μέρος. Η παρουσία πίσω σου αλλάζει κατεύθυνση και σε ακολουθεί ουρλιάζοντας. Πόσο μακριά να είναι έξοδος; Χτυπάς στους βράχους πάνω στη βιασύνη σου, αλλά αγνοείς τα καψίματα. Να τη η έξοδος προς το φως. Η παρουσία προλαβαίνει και μπαίνει ανάμεσα σε σένα και την έξοδο. [[Θα τη ρωτήσεις τι θέλει.->Τι θέλει]] [[Θα την προσπεράσεις βιαστικά.->Προσπερνάς]]

Έχει φτάσει η στιγμή. Ρωτάς την οντότητα τι θέλει από σένα. "Να ζήσω μαζί σου. Είναι ο μόνος τρόπος να βγω από εδώ", λέει. Πριν προλάβεις να κάνεις οτιδήποτε, σε αγκαλιάζει. Είναι μια αγκαλιά καυτή, που σου προκαλεί αφόρητο πόνο και ουρλιαχτά. Όταν τελειώνει ο πόνος, είσαι στα γόνατα και προσπαθείς να βρεις την ανάσα σου. Η φωνή πια ακούγεται από μέσα σου. Έχεις βγει από το σπήλαιο αλλά έχεις στοιχειωθεί.

Δε θα παίξεις το παιχνίδι που θέλει. Τώρα ή ποτέ! Προσπερνάς τρέχοντας από τα δεξιά. Η οντότητα προσπαθεί να σε εμποδίσει αλλά παρατηρείς πως οι φλόγες γύρω της έχουν αδυνατίσει. Δεν μπορεί να σε βλάψει. Η αίσθηση κατά το άγγιγμα είναι αλλόκοτη, σου προκαλεί ναυτία. Με κομμένη την ανάσα βγαίνεις από το βουνό και αυτό που σε κυνηγούσε προσπαθεί να σε ακολουθήσει. Με το που βγαίνει έξω, ξεθωριάζει και χάνεται. Προσπαθεί να σου πει κάτι, αλλά δεν ακούς τίποτα. Δε θα μάθεις ποτέ τι ήταν και τι ήθελε από εσένα.

Έχει σταθεί μπροστά στο μάγμα. Τι περιμένει άραγε εκεί και δε μιλάει; Κάτι σαλεύει στο μάγμα. Στέκεσαι δίπλα στο μάγμα και περιμένεις κι εσύ. Ένα ράμφος αναδύεται απ' τις φλόγες και μετά δύο ολόλαμπρα φτερά. Ένα πρωτόγνωρο πάθος καίει μέσα σου. Αν υπάρχει ένας λόγος που είσαι εκεί, είναι αυτός. Με ένα διαπεραστικό κρώξιμο πετάγεται προς την κορυφή. Το Ον δίπλα σου προετοιμάζεται για κάτι. [[Θα περιμένεις να δεις τι θα γίνει.->Τι θα γίνει]] [[Θα αρπαχτείς απ' το πτηνό.->Αρπάζεσαι]]

Η διαφυγή από αυτό το αλλόκοσμο ον είναι η βασική σκέψη σου. Τρέχεις προς το κατηφορικό μονοπάτι όσο εκείνο ουρλιάζει τρέχοντας ξοπίσω σου. Οι φλόγες του σε καίνε και βάζεις φτερά στα πόδια σου. Το μονοπάτι πηγαίνει περιμετρικά και πίδακες καυτών αερίων ξεπηδούν γύρω σου. Φτάνεις στο τέλος του, όπου ένα άνοιγμα σπηλαιώδες χάσκει εμπρός σου. Η οντότητα πίσω σου έχει πάψει να ουρλιάζει και στέκεται δειλά, με τη φωτιά της να έχει μικρύνει. Ένα μάτι βγαίνει από το άνοιγμα. [[Θα μιλήσεις.->Μιλάς]] [[Θα σιωπήσεις.->Δε μιλάς καθόλου]]

Η περιέργειά σου είναι στο αποκορύφωμά της. Η οντότητα πηδάει στο κενό και γίνεται ένα με το μεγαλοπρεπές πτηνό, που ουρλιάζει και σπαρταράει κατά την ένωση. Φλόγες και πέτρες πετάγονται παντού και τρέχεις μακριά για να σωθείς. Όταν πια επικρατεί η ηρεμία και η σιωπή, το πέρασμα για την Καρδιά του Ηφαιστείου έχει κλείσει και μια απερίγραπτη μοναξιά έχει καλύψει το μέρος. Βγαίνεις έξω και φεύγεις. Τουλάχιστον έχεις μια τρομερή ιστορία να πεις στους ανθρώπους σου.

Φτάνει πια η αναμονή! Με ένα γενναίο άλμα ορμάς στο κενό και αρπάζεσαι από τα πόδια του πτηνού. Η επαφή είναι καυτή αλλά κοιτώντας κάτω, κρατιέσαι γερά. Το πτηνό αποδρά από την κορυφή κι εσύ πετάς μαζί του, καθώς η οντότητα θρηνεί. Καθώς το Ηφαίστειο χάνεται από το οπτικό σου πεδίο, έχει μείνει στα αυτιά σου το ουρλιαχτό "Θέρκελ!" της φλεγόμενης οντότητας.

Η συνέχεια προς τα πάνω είναι κοπιαστική. Η κλίση μεγαλώνει, αλλά οι καυτοί βράχοι είναι όλο και λιγότεροι. Η κορυφή είναι κοντά... Μπορείς να σταθείς να πάρεις μια ανάσα προτού φτάσεις στην κορυφή. [[Θα σταθείς να πάρεις μια ανάσα.->Γιατί όχι;]] [[Δε θα σταθείς ούτε στιγμή!->Ούτε στιγμή]]

Τελικά ίσως η παθιασμένη ορμή να μην είναι πάντα η λύση. Σταματάς μισό λεπτό για να ελέγξεις τον καλύτερο δρόμο για να φτάσεις στην κορυφή. Όχι, δεν είναι αυτός που πηγαίνεις. Θέλει να κατηφορίσεις. Αν και η κλίση είναι μικρή, ζαλίζεσαι όταν κοιτάς κάτω. Δύο βήματα ακόμα... Ναι, τώρα είσαι στο καλύτερο δυνατό μονοπάτι. Η θέληση ξαναγεννιέται μέσα σου καθώς τρέχεις προς την κορυφή. Αλλά γιατί ήθελες τόσο πολύ να πας εκεί; [[Απλά για να δεις πώς είναι.->Απλά]] [[Υπάρχει κάτι μυθικό που θέλεις δικό σου.->Μυθικό]]

Ας πάρεις μια ανάσα. Μπροστά σου παρατηρείς έναν πλατύ βράχο, που όμως μοιάζει φαγωμένος. Ασκείς πίεση με το πόδι σου και καταρρέει, ανοίγοντας μια τερατώδη τρύπα, γεμάτη φωτιές και χιλιάδες καυτά τρωκτικά στον πάτο. Αποφεύγεις την παγίδα και με προσεκτικά βήματα πλησιάζεις προς την κορυφή. Λίγο πριν πατήσεις εκεί, ένα μεγαλειώδες πτηνό βγαίνει από το άνοιγμα με μια κραυγή και σε γεμίζει με τη λάμψη του. Καθώς το βλέπεις να υψώνεται, μια θέρμη σε γεμίζει και ξέρεις πως δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Αυτή είναι η ευλογία του Θέρκελ, λοιπόν, για την οποία όλοι μιλάνε.

Να σταθείς; Ούτε καν! Τι είσαι, κανένας αδύναμος; Πηδάς σ' έναν πλατύ βράχο και μετά η κορυφή είναι κοντά. Με το που πατάς στον βράχο, εκείνος καταρρέει κάτω απ' τα πόδια σου. Βγάζεις μια κραυγή αγωνίας καθώς πέφτεις σε μια καυτή τρύπα. Τα τοιχώματα σε καίνε και στον πάτο χιλιάδες στόματα σε κατατρώνε, με το κάθε δάγκωμα να προκαλεί εγκαύματα. Πεθαίνεις με φριχτούς πόνους.

Χρειάζεται κάποιος λόγος τελικά; Όχι φυσικά! Κι αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Σκαρφαλώνεις απλώς για την απόλαυση της επιτυχίας. Έχεις γίνει ένα με τους ζεστούς βράχους και η ανάσα σου εναρμονίζεται με κάθε βήμα, με κάθε μικρή επιτυχία... Κι όταν φτάνεις πια στην κορυφή, το μάγμα που βλέπεις στο χάσμα στο βάθος του Ηφαιστείου γίνεται μια φωτιά που καίει μέσα σου. Όλος ο κόσμος παντού γύρω σου μοιάζει πανέμορφος. Με μια θριαμβευτική ιαχή, παίρνεις την απόφαση. Θα τον κατακτήσεις.

Κάτι μυθικό σε περιμένει εκεί ψηλά. Αλλιώς γιατί να κάνεις τόσο κόπο; Ανεβαίνεις και με κάθε βήμα η απόκοσμη αίσθηση γίνεται πιο ισχυρή. Δίπλα σου πίδακες που εκλύουν καυτό ατμό κάνουν την ατμόσφαιρα πιο μυστηριακή. Κι αυτό το λατρεύεις. Ο ιδρώτας είναι καλοδεχούμενος, η φωτιά μέσα σου έχει ανάψει για τα καλά. Με το που φτάνεις στην κορυφή, κάτι καυτό και ιπτάμενο ορμάει από το άνοιγμα του Ηφαιστείου. Δεν προλαβαίνεις να δεις τι είναι. Μπαίνει μέσα σου. Καίγονται τα πάντα, μέχρι και η ίδια σου η ψυχή. Όταν έχεις ξανά τις αισθήσεις σου, δύο ολόχρυσα φτερά έχουν φυτρώσει στην πλάτη σου και ένα επίχρισμα φωτιάς σιγοκαίει παντού γύρω σου. Είσαι η ανθρώπινη ενσάρκωση του μυθικού Θέρκελ.

Ένα μοναχικό μονοπάτι μοιάζει η καλύτερη λύση εδώ που βρίσκεσαι. Ήδη το χώμα από κάτω σου δε σε καίει. Περπατάς μέσα στη σιωπή ακουλουθώντας το, με τη μαγεία των λόφων γύρω σου να σε συνεπαίρνει. Στην άκρη του μονοπατιού, βλέπεις μια φωτιά κι έναν μακρυμάλλη γέροντα, ντυμένο με κουρέλια, να κάθεται κοιτώντας ψηλά. [[Θα τον πλησιάσεις.->Ζυγώνεις]] [[Θα τον προσπεράσεις.->Τον προσπερνάς]]

Μια κατηφόρα κι ένας άγνωστος δρόμος. Έξοχα! Κατεβαίνεις προσεκτικά και μπροστά σου ξανοίγεται ένα φαράγγι. Μια ζεστή ομίχλη το τυλίγει μέχρι το ύψος της μέσης σου. Περπατάς χωρίς να βλέπεις τα πόδια σου. Κάτι υπάρχει για σένα εδώ. [[Συνεχίζεις με την προσοχή σου τεταμένη.->Τεταμένη]] [[Συνεχίζεις περπατώντας ανέμελα.->Ανέμελα]]

Πλησιάζεις τον γέροντα και κάθεσαι δίπλα του, στη φωτιά. "Τι περιμένετε εδώ;" ρωτάς. Σου δείχνει το Ηφαίστειο, που δεσπόζει στον ορίζοντα. "Το διάβασα στα αστέρια, απόψε θα βγει κάτι μεγαλειώδες από εκεί μέσα. Θα μείνεις μαζί μου να το δεις;" [[Φυσικά και θα μείνεις!->Καταφατικά]] [[Δεν έχεις χρόνο για τέτοια.->Αρνητικά]]

Προσπερνάς τον γέροντα. Δε θα κάτσεις να ασχοληθείς. Έχεις δρόμο μπροστά σου. "Μη συνεχίσεις από εκεί", τον ακούς να λέει. "Δεν έχει τίποτα για εσένα εκεί, υπάρχουν μονάχα οι Φλόγες της Λησμονιάς". [[Υπακούς στα λόγια του.->Γέροντας]] [[Συνεχίζεις τον δρόμο σου.->Λησμονιά]]

"Τι είσαι; Τι γίνεται εδώ;" ρωτάς κραυγάζοντας. Μια βαθιά ανάσα ακούγεται από το άνοιγμα και η οντότητα πίσω σου αναστενάζοντας απορροφάται από ό,τι είναι αυτό που βρίσκεται εκεί μέσα. Έχεις μείνει μόνο εσύ. Ένα τεράστιο χέρι, τυλιγμένο στις φλόγες, σε αρπάζει και σε πηγαίνει πάνω απ' το μάγμα. "Μη με αφήσεις!" κλαψουρίζεις. Με ένα βροντερό γέλιο, σε αφήνει. Πέφτεις στο μάγμα και πεθαίνεις με φριχτούς πόνους.

Ο φόβος σου σε έχει αφήσει χωρίς μιλιά. Και τι να έλεγες δηλαδή; Η οντότητα πίσω σου πάει κάτι να πει αλλά το μάτι χάνεται. Μια βαθιά ανάσα ακούγεται και η οντότητα πίσω σου ξεθωριάζει, με τη φλόγα της να σβήνει αργά και θλιβερά. Μένεις μόνο εσύ, η σιωπή και το άνοιγμα μπροστά σου. [[Θα μπεις εκεί μέσα.->Εκεί μέσα]] [[Θα φύγεις.->Φεύγεις για πάντα]]

Ήρθες μέχρι εκεί. Θα μπεις στο άνοιγμα να αντικρίσεις το τέρας. Με τα πρώτα σου βήματα, μια φωτιά κλείνει τον δρόμο πίσω σου και σε ακολουθεί. Τρέχεις προς τα μέσα. Είναι ένας λαβύρινθος, καυτός και δαιδαλώδης. Όποιον δρόμο και να διαλέξεις, δεν έχει τελειωμό. Παντού γύρω σου φλόγες που σε κυνηγούν. Ένα γέλιο σε ξεκουφαίνει και εσύ, με κομμένη την ανάσα, τρέχεις να γλιτώσεις. Για πάντα.

Ό,τι κι αν υπάρχει εκεί μέσα, δεν είναι για καλό. Σιωπηλά, όπως αρμόζει σε ένα πλάσμα όπως εσύ, ανεβαίνεις αργά το μονοπάτι, προσέχοντας το κάθε σου βήμα μην καείς. Μετά από πολλά βουβά βήματα, έχεις φτάσεις στην έξοδο του Ηφαιστείου. Φεύγεις για πάντα και δεν κοιτάς πίσω σου. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τελικά άλλος ήταν ο δρόμος σου. Ποιος όμως; Πρέπει να τον βρεις.

Δέχεσαι μετά χαράς. Μοιάζει μια εξαιρετική προοπτική. Η ώρα περνάει και ο γέροντας μένει σιωπηλός. Σουρουπώνει και τα πάντα βυθίζονται σε μια απόκοσμη ησυχία. Μόνο το τριζοβόλημα της φωτιάς σας κρατάει συντροφιά. Τα μάτια σου κλείνουν σιγά σιγά. [[Αποκοιμιέσαι.->Αποκοιμιέσαι]] [[Δεν αποκοιμιέσαι.->Δεν αποκοιμιέσαι]]

Γνέφεις αρνητικά. Δεν έχεις χρόνο για τέτοια πράγματα. Ο γέρος γνέφει αργά, πολύ αργά. Εξωπραγματικά αργά. Ο χρόνος πηγαίνει τόσο αργά, που η ανάσα σου διαρκεί μήνες, χρόνια. Το μυαλό σου αρχίζει να αντιλαμβάνεται αλλιώς τον χρόνο, με έναν τρόπο που δεν είχες εκτιμήσει ποτέ. Βλέπεις τον άνεμο να παρασέρνει τους κόκκους της άμμου, τον μίσχο του χορταριού να ξεπροβάλλει από το χώμα, το μπουμπούκι να ανθίζει. Ο χρόνος επανέρχεται στο φυσιολογικό. Ο γέρος και η φωτιά έχουν εξαφανιστεί. Εσύ όμως έχεις αλλάξει για πάντα.

Τι γλυκός ύπνος δίπλα στη φωτιά. Το μυαλό σου ταξιδεύει... Ένα γιγάντιο πτηνό ταξιδεύει φλεγόμενο στους ουρανούς. Και τι ουρανοί είναι αυτοί! Ανοιχτοί, υπέρλαμπροι και εξωκοσμικοί. Ό,τι λέξεις και να χρησιμοποιήσεις, τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την αίσθηση αυτή. Όταν ξυπνάς, είσαι μόνος σου. Είναι μέρα πια. Ο γέροντας έχει φύγει και η φωτιά έχει σβήσει. Ξυπνάς, τεντώνεσαι και ξεκινάς τη μέρα σου. Για κάποιον λόγο, όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.

Τινάζεις το κεφάλι σου δεξιά-αριστερά. Δεν είναι ώρα για ύπνο! "Κρατήσου!" λέει ο γέροντας. "Όπου να 'ναι θα βγει..." Η κορυφή του Ηφαιστείου φωτίζεται. Τίποτα δε σε έχει προετοιμάσει για το υπέρλαμπρο πέταγμα αυτού του πτηνού. Σου κόβεται η ανάσα καθώς το βλέμμα σου ταξιδεύει μέσα απ' τη θωριά του. Περνάς χίλιες φωτιές, κάθε χρώματος, φτιαγμένες από πάθος, γνώση και περιπέτεια. Ανασαίνεις ξανά. Κοιτάς γύρω σου. Δεν υπάρχει πουθενά γέροντας, ούτε φωτιά. Σηκώνεσαι με σοφία υπεράνθρωπη κι ένα άσβεστο πάθος να σε συντροφεύουν εντός. Καιρός να συνεχίσεις τη ζωή σου.

Σταματάς και γυρνάς προς το μέρος του. "Και τι πρέπει να κάνω;" ρωτάς. "Να πάρεις μια ωφέλιμη απόφαση", σου λέει. Χαμογελάς. Αποφασίζεις να καθίσεις κι εσύ δίπλα στη φωτιά. Όταν ακουμπάς το έδαφος, ο γέροντας και η φωτιά έχουν εξαφανιστεί. Μέσα σου όμως ανιχνεύεις μια απέραντη γαλήνη κι ένα πάθος να ζήσεις τα πάντα. Τι περιμένεις λοιπόν;

Γελάς μελαγχολικά και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Παντού γύρω σου βράχοι που σιγοκαίγονται από παράξενες, μυστηριακές φωτιές. Το οπτικό σου πεδίο θολώνει από τις αναθυμιάσεις του εδάφους. Οι φλόγες δε βγάζουν καμία θέρμη. Έχεις μετανιώσει για την απόφασή σου, αλλά πουθενά γύρω σου δε βλέπεις διέξοδο. Τα πάντα είναι ίδια. Παντού θολό τοπίο, μυστηριακές φλόγες που καίνε χωρίς να σε ζεσταίνουν και εσύ... Εσύ; Τι είσαι; Έχεις ξεχάσει πια.

Με την προσοχή σου τεταμένη, κοιτάς τα πάντα γύρω σου. Υπάρχουν μικρά φώτα. Κάτι μέσα σου ζητάει να τα ακολουθήσει. Δεν είναι δικό σου συναίσθημα όμως. Κλείνεις τα μάτια και συνεχίζεις ευθεία μπροστά, μέχρι που δεν αντέχεις. Ανοίγεις τα μάτια σου. Δεν υπάρχει ομίχλη, ούτε παράξενα φώτα. Υπάρχει το τέλος του φαραγγιού και ένας τεράστιος κρατήρας με φωτιές να ανάβουν μέσα του. [[Θα εξερευνήσεις τον κρατήρα->Κρατήρας]] [[Θα πετάξεις πέτρες μέσα.->Πέτρες]]

Τι ωραία, τι καλά! Ένας αστόχαστος διαβάτης σ' ένα ομιχλώδες φαράγγι! Τι μπορεί να πάει στραβά; Ακολουθείς τα φώτα και μια έξαψη μέσα σου, που σε οδηγούν σε όλο και στενότερα μονοπάτια. Η ομίχλη σε κυκλώνει και δε βλέπεις τίποτα γύρω σου. Ούτε τα στόματα που ανοίγουν να σε καταβροχθίσουν. Μέχρι που είναι πολύ αργά.

Τι περίεργο μέρος! Πηγαίνεις προσεκτικά μέσα του, προσέχοντας μην καείς απ' τις φωτιές γύρω σου. Η κατηφορική αυτή δίοδος σε μαγεύει. Οι φλόγες χορεύουν στα μάτια σου. Το σιωπηλό βάδισμα σε οδηγεί χωρίς προβλήματα στο κέντρο. Μπροστά σου βλέπεις ένα ημιδιαφανές πέτρωμα που γυαλίζει. [[Θα το πιάσεις.->Το αρπάζεις]] [[Θα κοιτάξεις γύρω σου.->Σαλαμάνδρες]]

Πετάς πέτρες στο κέντρο του κρατήρα. Ακούγεται παντού αντίλαλος. Μέσα στον κρατήρα εμφανίζονται σαλαμάνδρες στο χρώμα της φωτιάς. Βγάζουν φωτιές απ' το στόμα τους και ολόκληρος ο κρατήρας μεταορφώνεται σε μια τεράστια εστία φωτιάς. Η φωτιά αυτή σε τυλίγει και, καθώς καίγεσαι, γίνεσαι ένα μαζί της. Είσαι η Φωτιά.

Τι όμορφο πέτρωμα! Το αρπάζεις και το φέρνεις στο ύψος των ματιών σου. Ένας μικροσκοπικός πυρήνας φωτιάς καίει μέσα του. Το σφίγγεις στοργικά. Όλες οι φλόγες γύρω σου απορροφώνται, μία προς μία, από το πέτρωμα, το οποίο καίει πια. Είναι ένας μικρός, φωτεινός ήλιος, που γυρνάει γύρω σου, σαν δορυφόρος και σε ζεσταίνει. Κοιτάζεις γύρω σου. Μια αγέλη από κατακόκκινες, τεράστιες σαλαμάνδρες μαζεύονται γύρω σου και υποκλίνονται, βγάζοντας φωτιές απ' το στόμα τους. Είσαι ο αρχηγός τους πια κι έχεις έναν θανάσιμο στρατό στον έλεγχό σου.

Κοιτάζεις γύρω σου και παγώνεις. Τεράστιες σαλαμάνδρες στο χρώμα της φωτιάς σε αγριοκοιτάζουν. Με άγρια σφυρίγματα τρέχουν κατά πάνω σου και σε κατακαίνε. Καθώς πέφτεις στο έδαφος με το σώμα σου να καίγεται, βλέπεις το μυστηριώδες πέτρωμα και αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν το είχες πιάσει. Τώρα όμως είναι πολύ αργά.