Διαδραστικό Στοίχειωμα

Βραδιάζει, ήδη η νύχτα αρχίζει να κερδίζει τη μέρα. Ακόμα και τα αυτοκίνητα έχουν χαθεί και η σιωπή κυριαρχεί στο σπίτι. Μόνο που… ένας ξαφνικός κρότος σε κάνει να πεταχτείς από την καρέκλα σου. Από πού ακούστηκε; [[από την κουζίνα -> 1]] [[από το υπνοδωμάτιο -> 28]] [[από την πίσω αυλή -> 17]]

Ο κρότος ακούστηκε από το υπνοδωμάτιο. Αλλά τι ήταν; Κοιτάζεις γύρω σου προσπαθώντας να καταλάβεις και αντιλαμβάνεσαι μια κίνηση. Από πού; [[Από τον καθρέφτη -> 29]] [[Από τα σεντόνια -> 33]]

Ό,τι κι αν υπάρχει εκεί έξω, είναι στην πίσω αυλή. Τρέχεις, παίρνεις ένα φτυάρι από την αποθήκη και πηγαίνεις επιφυλακτικά στην πίσω αυλή. Σε ένα σημείο, λίγο φρεσκοσκαμμένο χώμα αναταράζεται… [[Θα σκάψεις -> 18]] [[Δε θα σκάψεις -> 19]]

Πλησιάζεις με προσοχή και κοιτάς στην ημισκότεινη χαραμάδα. Στην αρχή περιμένεις πως θα δεις κάτι, κάποια κίνηση, όμως τίποτα δεν υπάρχει εκεί. Όταν κάνεις πίσω, βλέπεις με την άκρη του ματιού σου μια κίνηση στην κουρτίνα πάνω από τον νεροχύτη. Τι θα κάνεις; [[Θα την ακολουθήσεις -> 3]] [[Θα ερευνήσεις την υπόλοιπη κουζίνα -> 10]]

Θα ερευνήσεις την υπόλοιπη κουζίνα, η σκιά ήταν της φαντασίας σου. Κοιτάζεις στο ψυγείο, ανοίγεις με φόρα τα ντουλάπια, όλα στη θέση τους. Ωστόσο, μόλις ανοίγεις το συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα, τα φώτα τρεμοπαίζουν. Μα δεν τα είχες ανοίξει… Γιατί; [[Ξέρεις γιατί -> 11]] [[Δεν ξέρεις γιατί -> 14]]

Τρέχεις προς την κουζίνα. Μήπως ήταν κατσαρολικά αυτά που έπεσαν κάτω; Άραγε τα έριξε ο αέρας; Δίπλα στο ψυγείο ωστόσο, σε μια χαραμάδα προς τον τοίχο, βλέπεις μια σκιά, σαν να κρύβεται εκεί. Τι θα κάνεις; [[Θα πλησιάσεις -> 2]] [[Θα ερευνήσεις την υπόλοιπη κουζίνα -> 10]]

Φυσικά και θα την ακολουθήσεις. Ό,τι κι αν κινείται στο σπίτι πρέπει να βρεθεί. Τρέχεις, αρπάζεις την κουρτίνα και την τραβάς απότομα. Δεν υπάρχει τίποτα. Όμως και πάλι, η σκιά γαργαλάει την περιφερειακή σου όραση. Από πού όμως; [[Από πίσω σου -> 4]] [[Από την αυλή, έξω από το παράθυρο -> 17]]

Γυρνάς απότομα. Όχι, η σκιά δεν κρύβεται πια στην κουζίνα. Ακούγεται ένα γελάκι από κάπου μέσα στο σπίτι. Τρέχεις για να δεις από πού. Είναι στο σαλόνι. Κάθε έπιπλο στο σκοτάδι μοιάζει με απειλή. Μάτια σε κοιτάζουν πίσω από τους καναπέδες, όλα φαίνονται ξεκάθαρα πια. Τι θα κάνεις; [[Θα ανάψεις το φως -> 5]] [[Θα πας νυχοπατώντας να κοιτάξεις πίσω από τα έπιπλα -> 8]]

Ανάβεις το φως. Τα σκοτάδια χάνονται, οι σκιές εξαφανίζονται. Το σαλόνι σου είναι όπως πριν, όπως πάντα. Ή μάλλον… είναι; Κάτι μοιάζει περίεργο. [[Είναι της φαντασίας σου -> 6]] [[Κάτι όντως συμβαίνει -> 7]]

Δε θα ανάψεις το φως. Θα πας γύρω γύρω από τα έπιπλα. Δεν μπορεί αυτό το πλάσμα να κρύβεται για πάντα. Πίσω από τον καναπέ πάντως δεν είναι. Κάνει τον γύρο του σαλονιού; Ψάχνει να σε αιφνιδιάσει; [[Θα ανάψεις το φως -> 5]] [[Θα το αιφνιδιάσεις πρώτα εσύ -> 9]]

Μπα, είναι της φαντασίας σου σίγουρα. Μετά από τόση ένταση, κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σου. Τίποτα δεν ακούγεται, τίποτα δεν κινείται. Τίποτα όμως. Περίεργο. Πού χάθηκαν όλοι; Ξαπλώνεις στον καναπέ του σαλονιού με την αμφιβολία να σε πνίγει. Ίσως όταν ξυπνήσεις όλα να είναι φυσιολογικά…

Κι όμως, κάτι συμβαίνει. Κάτι υπάρχει, κάτι κινείται στον χώρο, στις νεκρές γωνίες. Κάτι αφύσικο… Έχεις σιγουρευτεί πια. Δε θα σε πιάσει όμως. Χωρίς να πάρεις κλειδιά, χωρίς καν να βάλεις παπούτσια, τρέχεις, εξαφανίζεσαι στους δρόμους. Δε θα σε πιάσει, δε θα σε πιάσει. Η αίσθηση ότι ξεφεύγεις είναι μεθυστική, γελάς στα σκοτάδια. Αλλά μέχρι πότε θα τρέχεις; Πού θα είσαι ασφαλής;

Θα το αιφνιδιάσεις πρώτα εσύ! Αρπάζεις κάτι πίσω από την πολυθρόνα. Όχι, ήταν μόνο αέρας. Τρέχεις λαχανιάζοντας, μπουσουλάς, αρπάζεσαι από έπιπλα. Θα το πιάσεις όμως, σίγουρα. Σίγουρα. Αυτό σιγοψιθυρίζεις ξανά και ξανά, για χρόνια, σε ένα λευκό δωμάτιο, όπου καμιά σκιά δεν κάνει την εμφάνισή της. Όμως θα την κάνει, πού θα πάει;

Ξέρεις γιατί. Τι ανοησία να καλέσεις πνεύμα στην κουζίνα σου το προηγούμενο βράδυ! Για τους φίλους σου ήταν αστείο, για εσένα όχι πια. Είναι σίγουρα αυτό που σε κυνηγάει. Τώρα τι θα κάνεις; [[Θα σιωπήσεις -> 12]] [[Θα του μιλήσεις -> 13]]

Δεν ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Ίσως να είναι το ηλεκτρικό. Πηγαίνεις στον πίνακα ελέγχου, αλλά όλα είναι καλά. Αγγίζεις έναν διακόπτη και ηλεκτρίζεσαι. Είναι προειδοποίηση αυτό; Όχι, τα φώτα αναβοσβήνουν με ρυθμό. Είναι σήματα μορς. Πρέπει να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα! [[Θα προλάβεις -> 15]] [[Δε θα προλάβεις -> 16]]

Σιωπάς. Δεν πρέπει να επικοινωνήσεις με το πνεύμα, θα είναι πραγματικά επικίνδυνο. Τα φώτα τρεμοπαίζουν σε άσχετες φάσεις. Πού θα πάει, θα σταματήσει… Κι όμως, όλο το βράδυ, σε άσχετες φάσεις, τα φώτα τρεμοπαίζουν, το πνεύμα σού υπενθυμίζει την παρουσία του. Κι αυτό συνεχίζεται για χρόνια. Σε άσχετες φάσεις τις νύχτες τα φώτα τρεμοπαίζουν. Δεν έπρεπε να το έχεις προκαλέσει. Αλλά αν συνεχίσεις να μην του μιλάς, ίσως κάποτε να σε αφήσει στην ησυχία σου. Ίσως…

Θα του μιλήσεις. Ό,τι κι αν θέλει, πρέπει να μπει ένα τέλος. Μόνο που… αυτό που θέλει δε γίνεται. Ή μάλλον γίνεται, αλλά… Την άλλη μέρα, στην κουζίνα όλα τα συρτάρια είναι ανοιχτά. Όλα τα μπαχαρικά είναι χυμένα κάτω, εκτός από το αλάτι, που λείπει εντελώς. Σαν να έγινε μια μάχη εκεί. Κανείς δε σε βρίσκει, ποτέ. Κι όμως, πού να οδηγούν τα ματωμένα σου ίχνη, που χάνονται πίσω στον κήπο;

Τρέχεις, πιάνεις στυλό και χαρτί και καταγράφεις. Αυτό το μήνυμα… Όχι, δεν μπορεί να είναι από εκείνην! Αφού είχε εξαφανιστεί, χωρίς ίχνη. Μα πώς; Πού βρίσκεται; Τι θέλει από εσένα; Πώς να τη σώσεις; Το μήνυμα είναι σαφές. Κάπου υπάρχει και πρέπει να τη βρεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μυαλό σου. Ίσως να το έχεις ήδη χάσει.

Τρέχεις να καταγράψεις το μήνυμα, ψάχνεις στυλό και χαρτί όσο τα φώτα τρεμοπαίζουν. Τι να λέει το μήνυμα; Μόλις επιτέλους βρίσκεις όσα χρειάζεσαι, τα φώτα σβήνουν. Έχει πέσει ο γενικός κι όταν τον σηκώνεις, ακολουθεί σιωπή. Ποιος να έστειλε το μήνυμα; Τι να ήθελε; Αυτά τα ερωτήματα θα σε στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Θα σκάψεις. Μπορεί να είναι τυφλοπόντικας. Σκάβεις γοργά. Όταν η πρώτη σου στάλα ιδρώτα ποτίζει το χώμα, το φτυάρι χτυπάει πάνω σε κάτι σκληρό. Σκάβεις από γύρω, γονατίζεις και το πιάνεις. Τι είναι; [[Ένα παλιό κλειστό κουτί -> 21]] [[Ένα οστό -> 22]]

Δε θα σκάψεις. Το φτυάρι σού γλιστράει από τα χέρια. Κι αυτή η μικρή αναταραχή στο έδαφος γίνεται μεγαλύτερη. Τι θα κάνεις; [[Θα σκάψεις -> 18]] [[Θα τρέξεις -> 20]]

Αυτό που έχεις πιάσει είναι ένα οστό. Συγκεκριμένα, ένας βραχίονας. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, είναι ένας βραχίονας που, μετά το πρώτο σοκ, σε εκπλήσσει. Γιατί; [[Κουνιέται -> 22]] [[Έχει κάτι οικείο -> 25]]

Δε θα έπρεπε να κουνιέται. Είναι ένα νεκρό σώμα. Ή μήπως όχι; Κάθε αμφιβολία σου χάνεται όταν σου αρπάζει το χέρι. Μα πώς; Δεν έχει δάχτυλα! Αλλά το άρπαγμα είναι αληθινό… Μέσα στον πανικό σου, συνειδητοποιείς ότι ελάχιστες είναι οι επιλογές σου. [[Θα τρέξεις -> 23]] [[Θα αμυνθείς -> 24]]

Μια λύση σου μένει, να το βάλεις στα πόδια. Τρέχεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου. Μόνο που… πολλές μικρές αναταραχές τριγύρω σου τραντάζουν το χώμα. Και γίνονται μεγαλύτερες. Χέρια βγαίνουν από το χώμα. Ποιοι είναι; Τι θέλουν; Ερωτήσεις που σύντομα θα απαντηθούν, καθώς παγωμένα χέρια σε αρπάζουν και σε τραβάνε μέσα στη γη και τις κραυγές σου τις πνίγει το χώμα.

Το οστό έχει ένα πολύ οικείο σπάσιμο στη μέση του. Εκεί δε σου είχε πει ο πατέρας σου ότι είχε ένα εργατικό ατύχημα; Τόσα χρόνια ήταν εξαφανισμένος, τώρα έμαθες τη μοίρα του. Σκάβεις για να βρεις την άκρη του νήματος. Πώς βρέθηκε θαμμένος στην πίσω αυλή; Όσο σκάβεις, ένας ψίθυρος σου λέει μια ιστορία απίστευτη, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα πιστευτή. Κι όταν αποκαλύπτεται ο σκελετός, ξέρεις. Το σώμα όπως πρέπει θα το θάψεις, αλλά τις αναμνήσεις μπορείς;

Το βάζεις στα πόδια, έχοντας παρατήσει το φτυάρι, την ανοιχτή τρύπα και κάθε άλλη σου σκέψη. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό. Ωστόσο, το αόρατο άρπαγμα χαλαρώνει όσο απομακρύνεσαι. Σταματάς λίγο να το σκεφτείς. Κάνεις να πλησιάσεις πάλι την ανοιχτή τρύπα και πάλι σε αρπάζει. Ξαφνικά σου φαίνεται αστείο, αλλά και συγκινητικό μαζί. Παίρνεις το μακάβριο τρόπαιό σου και το φυλάς στον τοίχο του σπιτιού σου. Κάθε φορά που νιώθεις μοναξιά, το παίρνεις στην τρύπα για να νιώσεις αυτό το αλλόκοτο άγγιγμα. Για κάποιον λόγο, κάθε φορά σου έρχονται δάκρυα στα μάτια.

Θα αμυνθείς, ακόμα κι αν δεν βλέπεις τον εχθρό σου. Όσο αντιστέκεσαι όμως, τόσο περισσότερο νιώθεις αντίσταση. Ξαφνικά και ένα άλλο αόρατο χέρι σε αρπάζει και σε σφίγγει. [[Συνεχίζεις να αντιστέκεσαι -> 26]] [[Αφήνεσαι στη μοίρα σου -> 27]]

Το άρπαγμα γίνεται πιο έντονο, σε σφίγγει, σε πνίγει. Αντιστέκεσαι, αρπάζεσαι από ό,τι μπορείς να αρπαχτείς. Κάτι αόρατο, πολύ δυνατότερο από εσένα, έχει γαντζωθεί πάνω σου μέχρις εσχάτων. Πέφτεις στο χώμα, δεν μπορείς να ανασάνεις. Πριν αφήσεις την τελευταία σου πνοή, μις σκέψη περνάει από το μυαλό σου: γιατί αυτό το σφιχτό κράτημα μοιάζει τόσο πολύ με αγκαλιά;

Αφήνεσαι. Δεν μπορείς να αμυνθείς απέναντι σε αυτή την υπερφυσική απειλή. Κι όσο αφήνεσαι, τόσο το κράτημα χαλαρώνει. Τώρα μόνο συνειδητοποιείς πως ήταν μια αόρατη, υπερφυσική αγκαλιά. Από ποιον όμως; Τώρα που χάνεται κι εξαφανίζεται και το οστό πέφτει άψυχο στο χώμα, λίγα δάκρυα πέφτουν στο χώμα και το αγκαλιάζουν.

Πηγαίνεις προς τον καθρέφτη και στέκεσαι απέναντί του. Τον κοιτάζεις με προσοχή, μήπως έσπασε κάπου. Ξέρεις καλά τι λένε για τα επτά χρόνια γρουσουζιά. Το είδωλό σου χαμογελάει ενώ το πρόσωπό σου γίνεται μια μάσκα τρόμου. [[Συνεχίζεις να κοιτάζεις -> 30]] [[Αποστρέφεις το βλέμμα -> 32]]

Μια κίνηση αδιόρατη στα σεντόνια. Τι είναι; Δε θα την πρόσεχες κάποια άλλη στιγμή ή θα την περνούσες για φύσημα του ανέμου, όμως τώρα ξέρεις πως κάτι άλλο συμβαίνει. Κάτι αλλόκοτο. Τι θα κάνεις; [[Θα τινάξεις τα σεντόνια -> 34]] [[Θα χαϊδέψεις τα σεντόνια -> 35]]

Το είδωλό σου ψιθυρίζει και τη φωνή του την ακούς στο κεφάλι σου. Λέει πράγματα που είχες θάψει, που δεν ήθελες να ακούσεις. [[Συνεχίζεις να κοιτάζεις -> 31]] [[Αποστρέφεις το βλέμμα -> 32]]

Αποστρέφεις το βλέμμα ενστικτωδώς. Δεν μπορείς να ακούσεις άλλα. Κι όμως, η φωνή δυναμώνει. Φεύγεις μακριά. Για πόσο θα φεύγεις; Κάποτε πρέπει να επιστρέψεις σε αυτόν τον καθρέφτη και να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, αντί να στοιχειώνεσαι από αυτόν.

Συνεχίζεις να κοιτάζεις όσο μιλάει. Ακούς κι ακούς και τα βέλη από λέξεις καρφώνονται στην ψυχή σου. Μέχρι που δεν έχει άλλο. Το είδωλό σου τώρα φοβάται κι εσύ του χαμογελάς. Του κλείνεις το μάτι και φεύγεις. Αυτή η παραφυσική εμπειρία σου γνώρισε ξανά από την αρχή τον εαυτό σου.

Τινάζεις απότομα τα σεντόνια. Από κάτω δεν υπήρχε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Από έξω ακούγονται ξαφνικά ήχοι, ομιλίες, λες και ο κόσμος γύρισε στην πραγματικότητα από μια άλλη, θολή διάσταση. Το καρδιοχτύπι σου ηρεμεί. Όλα είναι καλά. Μάλλον.

Χαϊδεύεις τα σεντόνια. Δεν ξέρεις γιατί, αλλά αυτό το άγνωστο που σε καλεί, που ξεκίνησε από κρότο και σε οδήγησε εκεί, κάτι ζητάει από εσένα. Δεν το φοβάσαι, οπότε πλησιάζεις το κρεβάτι. Τι θα κάνεις; [[-Θα κοιμηθείς -> 36]] [[-Θα καθίσεις -> 37]]

Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, σκεπάζεσαι και κοιμάσαι. Γιατί όχι εξάλλου; Ίσως να σου έρθει κάποιο όνειρο που θα σου εξηγήσει τα πάντα. Κι έρχεται. Είναι ένα όνειρο απρόσμενο, πολύχρωμο, γεμάτο πορείες, εντάσεις, κύματα, γαλήνη και νέοι κόσμοι ξανοίγονται μπροστά σου. Είναι ένα όνειρο που περιλαμβάνει τα πάντα και κρατάει για πάντα.

Κάθεσαι απαλά στα πλαϊνά του κρεβατιού. Η κίνηση γίνεται έντονη, πολύ πιο έντονη. Οι κυματισμοί σε κάνουν να θυμάσαι. Γιατί το είχες ξεχάσει αυτό το πρόσωπο που για χρόνια κυριαρχούσε στη σκέψη σου; Ποια δύναμη το έκανε να ξεχαστεί και ποια δύναμη το επανέφερε τώρα στη μνήμη; Όταν οι κινήσεις του σεντονιού σταματήσουν, όταν επιστρέψεις πια στο παρόν, τα χρώματα της ψυχής σου έχουν βαφτεί ανεξίτηλα με νέες αποχρώσεις.