Παιδική Ζωγραφιά Στα Σκουπίδια

Για άλλη μια φορά έπεσα από το πρωί
στην καθημερινή ρουτίνα.
Σκούπισμα, συγύρισμα, ξεσκόνισμα.
Λένε πως το πρωί πρέπει να δημιουργείς
αλλά πού καιρός για τέτοια.

Ώρα να πετάξω και τα σκουπίδια.
Η γειτονιά ερημωμένη,
μόνο τα φώτα της χτεσινής νύχτας
-νεκροζώντανα-
μένουν να θυμίζουν το μεγαλείο και τα όνειρα του χτες.
Λένε πως κάθε φως αστεριού είναι η ψυχή κάποιου που αγαπήθηκε πολύ
αλλά ποιος τα πιστεύει πια.

Στον κάδο που ανοίγω κρύβονται πολλές μικρές ιστορίες:
ένα σπασμένο μπουκάλι ρετσίνας γεμάτο οργή και πόνο,
ένα μισοφαγωμένο τοστ γεμάτο αχαριστία
και μια παιδική ζωγραφιά γεμάτη δάκρυα.
Ντροπή σε όποιον την πέταξε:
Λένε πως κάθε παιδική ζωγραφιά καθρεφτίζει τα όνειρά μας
αλλά κάποιοι ασυνείδητοι το έχουν ξεχάσει.

Συγχυσμένος συνεχίζω τη μέρα μου.
Δουλειά, κίνηση, τηλέφωνα.
Άγχος, στιγμιαία χαρά, πανικός, υπομονή, τέλος.
Ο γυρισμός στο σπίτι θυμίζει καράβι που
τσακίζεται άδοξα στα βράχια κοντά στο λιμάνι.
Λένε πως οι ψυχές των πνιγμένων δεν βρίσκουν ησυχία.
Α ναι, θυμήθηκα: την παιδική εκείνη ζωγραφιά εγώ την είχα πετάξει.