Ταπ, ταπ, ταπ Ταπ, ταπ, ταπ. “Σου αρέσει εδώ;” Κοίταξε γύρω του. Ομίχλη, νερό κι εγκατάλειψη. Ένα μικρό τσιμεντένιο μονοπάτι, που κατέληγε σε μια χωμάτινη προβλήτα. Το νερό βαλτώδες, θολό. Και γύρω πέτρες με μπηγμένες σιδερόβεργες μέσα τους. Ο σκουπιδότοπος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Ταπ, ταπ, ταπ. Ανασήκωσε τους ώμους. Ο θόρυβος αυτός τον ενοχλούσε. Σαν…