Η χρυσή ουσία έφεγγε στα σκοτεινά. Προχώρησε προς τα εκεί. Χρυσόσκονη πασπαλισμένη στον τοίχο. Μόλις ψηλάφησε την επιφάνεια, εκείνη υποχώρησε ελαφρά στο άγγιγμά του και αμέσως εγένετο φως.
Εκείνος πετάχτηκε πίσω απ’ το ξάφνιασμα και κάλυψε τα μάτια του με τα χέρια του. Σιωπή, ησυχία. Πήρε τα χέρια του απ’ το πρόσωπό του. Είχε αρχίσει να συνηθίζει το φως. Κοίταξε γύρω του. Σίγουρα βρισκόταν σ’ ένα κτίριο. Το φως προερχόταν από έναν μικρό ήλιο, ο οποίος φώτιζε ένα δωμάτιο, αλλά ο υπόλοιπος χώρος παρέμενε σκοτεινός. Στράφηκε προς τα πίσω, στο σκοτεινό κτίριο. Προχώρησε προσεκτικά, γιατί τα μάτια του είχαν ξεσυνηθίσει το σκοτάδι. Είδε πάλι χρυσόσκονη πασπαλισμένη σε μια άλλη επιφάνεια. Σκληρή του φάνηκε. Την έσπρωξε, την κούνησε, τίποτα. Μόνο όταν την τράβηξε μια πόρτα άνοιξε, και μαζί της βγήκε ψύχος.
Έκανε πίσω, γιατί κι εκεί έφεγγε φως. Μέσα στον μικρό χώρο είχε φρούτα και λαχανικά. Έκανε να βάλει το χέρι του μέσα και με αργές κινήσεις τα άγγιξε. Ίσως ήταν παγίδα. Όχι, τελικά τα πάντα εκεί μέσα ήταν φυσιολογικά, απλά πολύ κρύα.
Μόλις άφησε τη λαβή, η πόρτα έκλεισε και ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι ξανά. Ξαναπήγε στον φωτεινό χώρο που είχε αφήσει πίσω του πριν. Γιατί δε θυμόταν τίποτα; Μπήκε στον φωτεινό χώρο. Ένα κάτοπτρο απέναντί του έδειχνε το γυμνό σώμα του. Κοίταξε ολόγυρα. Είχε χρυσόσκονη πάνω σε μια περίεργη συσκευή, τοποθετημένη στον τοίχο. Την τράβηξε. Νερό πετάχτηκε παντού με μεγάλη πίεση και η απόληξη της συσκευής έπεσε κάτω, ραντίζοντας τον χώρο.
Εκείνος έκανε πίσω με μια κραυγή και χτύπησε σ’ ένα ψηλό κορμί. Γύρισε ξαφνιασμένος να κοιτάξει. «Ταΐτα;»
«Αυτό είναι το μέλλον, βασιλιά μου. Εσύ μου ζήτησες να σε φέρω εδώ. Αλλά ο χρόνος μας εδώ τελειώνει», είπε κι έκλεισε τον διακόπτη. Το νερό έπαψε να τρέχει. Ο μάγος χάιδεψε τη χρυσόσκονη μέσα στα δάχτυλά του.
«Θα γυρίσουμε πίσω;» ρώτησε ο βασιλιάς. Ο Ταΐτα έγνεψε καταφατικά κι έκανε μια κίνηση σκορπίζοντας χρυσόσκονη γύρω. Εξαφανίστηκαν.
Στο σκοτεινό σπίτι έμεινε ανοιχτό το φως, λίγη χρυσόσκονη στο υγρό πάτωμα και μια βρύση που έσταζε νωχελικά στη μπανιέρα.