Εμφανίστηκε χωρίς να κάνει ήχο. Η σκιά του μόνο φάνηκε, πιο κρύα απ’ την παγωνιά του Δεκέμβρη, πιο σκοτεινή απ’ την ίδια τη νύχτα. Μπήκε απ’ το κλειστό παράθυρο, άμορφος και σιωπηλός. Δεν τόλμησα να τον κοιτάξω. Εκείνος δε μίλησε, δεν έφυγε, μονάχα περίμενε. Εμένα περίμενε.
“Ήρθες για την ψυχή μου;” τόλμησα να ρωτήσω.
“Δεν έχεις ψυχή”, είπε.
“Ήρθες για να με πάρεις μαζί σου;”
“Στα μέρη που κατοικώ δεν υπάρχει χώρος για ύπαρξη”, αποκρίθηκε.
“Γιατί ήρθες τότε;” ρώτησα τελικά.
“Για να σου θυμίσω τη συμφωνία που κάναμε στην πρώτη σου ανάσα σ’ αυτόν τον κόσμο”.
“Δε θυμάμαι να έκανα καμία συμφωνία μαζί σου”.
“Μπορεί να μη θυμάσαι, μπορεί να μην την έκανες αλλά ισχύει”.
Πετάχτηκα πάνω κι άναψα το φως. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Κι όμως, είτε υπήρχε είτε όχι, ποια η διαφορά;