Οι άλλοι είχαν βγει έξω για να ελέγξουν τα στοιχεία και να εξερευνήσουν το μέρος. Εγώ κι ο Ζ είχαμε μείνει μέσα στο κτίριο και κοιτούσαμε τη θέα. Ήμασταν πολύ ψηλά.
“Είναι πανέμορφα εδώ” είπε.
“Τρομακτικά είναι” διαφώνησα. “Τεράστια κτίρια, υψηλή τεχνολογία κι όμως κανένα σημάδι ζωής. Ερημιά παντού. Όπου κι αν γυρίσαμε δεν υπάρχει ψυχή”.
“Τι σε τρομάζει ακριβώς;” με ρώτησε.
“Τι είναι αυτό που κατέστρεψε έναν τόσο ανεπτυγμένο πολιτισμό;”
“Τι με νοιάζει;” είπε εκείνος. “Ο πλανήτης τους είναι δικός μας!”
“Δε σκέφτεσαι πως ό,τι τους κατέστρεψε σύντομα θα διαλύσει κι εμάς; Είμαστε τόσα έτη φωτός μακριά απ’ τη Φωλιά. Αν πάει κάτι στραβά, τίποτα δε θα μπορέσει να μας προστατέψει”.
“Τίποτα δε θα πάει στραβά” κατέληξε ο Ζ, αιώνια αισιόδοξος. “Θα τη βρούμε την άκρη. Ωπ! Βρήκα κάτι!” είπε και κούνησε ένα απ’ τα έξι χέρια του προς το πάτωμα.
Ένα ραδιοφωνάκι φάνηκε. Ο Ζ το περιεργάστηκε. Κατά λάθος το άνοιξε κι εκείνο, έχοντας ελάχιστη ενέργεια στη μπαταρία του, μετέδωσε το πανάρχαιο μήνυμα για λίγα δευτερόλεπτα: “Σώστε μας! Είμαστε οι άνθρωποι και η Γη κινδυνεύει!”
Στα όργανα ακοής μας, που βρίσκονται παντού πάνω στο δέρμα μας, το μήνυμα δεν έβγαλε κανένα νόημα. Ίσα που μας γαργάλησε. Δεν ακούμε τα ευαίσθητα σήματα, ακόμα κι όταν πρόκειται για σπαρακτικές ικεσίες βοήθειας. Θα περάσουν χρόνια στη Γη μέχρι να αποκρυπτογραφήσουμε το σύστημα επικοινωνίας των αρχαίων εξωγήινων που ονομάζονταν άνθρωποι. Αλλά τι μας νοιάζει; Όπως λέει κι ο Ζ, ο πλανήτης τους τώρα μας ανήκει. Και είμαστε πολύ εξυπνότεροί τους.