Χτύπησε το τηλέφωνο. Άφησα το τιμόνι και σύνδεσα το τηλέφωνο στα ηχεία. Το ξανάπιασα.

“Έρχομαι. Λέγε, το βρήκες;”

“Ναι! Ήταν μια κάψουλα μονάχα”.

Κοίταξα πέρα, στους καταπράσινους λόφους.

“Όλη αυτή η λάμψη που είδαμε; Τζέιν, ο ουρανός φωτίστηκε!”

“Το ξέρω, αλλά εντόπισα έναν μόνο κρατήρα με τα ντρόουνς. Η κάψουλα είναι ανοιχτή!”

Μου έφυγε το τιμόνι και παραλίγο να φύγω στους κάμπους.

“Όλα καλά, Γουέιν;” άκουσα στο ηχείο.

“Ναι, ναι. Είδες οργανισμό; Πώς είναι;”

Σιωπή για λίγο. “Πολύ απλός!”

“Τι εννοείς; Μονοκύτταρος; Τον είδες με μικροσκόπιο;”

“Όχι, στο μέγεθος γάτας. Σχεδόν σφαιρικός είναι. Τι να σου πω. Δεν ξεχωρίζω κεφάλι”.

“Μάτια δεν έχει;”

“Όχι”.

“Έχουν αφαιρεθεί; Διαλύθηκαν κατά τη σύγκρουση;”

“Μοιάζει απείραχτος απ’ τη σύγκρουση. Μοιάζει ζωντανός. Στριφογυρίζει αργά και βγάζει φως”.

Κάρφωσα το βλέμμα μπροστά. “Πάει να φύγει;”

“Ούτε. Σαν να με έχει εντοπίσει και να προσπαθεί να επικοινωνήσει”.

“Τι άλλο έχει; Αυτιά, μύτη; Χαρακτηριστικά;”

Η φωνή μου είχε γίνει ανυπόμονη. Τι μας είχε επισκεφτεί;

“Τίποτα. Το εξωτερικό του περίβλημα είναι σχετικά μαλακό, αλλά δεν μπορώ να το διαπεράσω με το άγγιγμα, παρά μόνο ένα εκατοστό. Και δεν αντιδρά αρνητικά στο άγγιγμά μου. Κάνει σαν να το απολαμβάνει. Δε με βλέπει σαν απειλή”.

Από ποιον πλανήτη να είχε έρθει; Σε τι κόσμο μπορεί να ζούσε, χωρίς να χρειάζεται μάτια, αυτιά, τρόπους να προσλαμβάνει την τροφή του;

“Το εξωτερικό του περίβλημα… είναι απορροφητικό; Τα γάντια σου έχουν φθαρεί;”

Σιωπή για λίγο. “Γιατί ρωτάς;”

“Μπορεί να σε ερευνά, αν είσαι κατάλληλη για τροφή”.

“Δε νομίζω. Δε βλέπω να έχει ένστικτα κυνηγού. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τη σύσταση του περιβλήματος, αλλά πάλλεται με το αεράκι. Μοιάζει σαν να είναι διαπερατή μόνο από αέρα”.

Ενδιαφέρον. Ένας οργανισμός που δε χρειάζεται να βλέπει, να ψάχνει, δεν αισθάνεται απειλή σε ένα ξένο περιβάλλον. Που πιθανώς διαπερνάται μόνο από αέρα…

“Αεροφαγία”, είπα.

“Τι; Γουέιν, με ακούς; Τι είπες;”

“Αεροφαγία, λέω! Αυτό το πλάσμα δε χρειάζεται κάτι πέρα από οξυγόνο ή, δεν ξέρω κι εγώ, άζωτο για να τραφεί. Πλησιάζω, Τζέιν. Κράτησέ το εκεί. Αν χρειαστεί, βάλ’ το μέσα στην κάψουλα”.

“Μα δεν κινείται σχεδόν καθόλου! Δεν προσπαθεί να ξεφύγει”.

Πάρκαρα. Πήρα στα γρήγορα τον εξοπλισμό μου. Δύο-τρία λεπτά μέχρι να βρω άλλη μία μορφή ζωής. Αυτή τη φορά όμως, η κάψουλα απ’ τον ουρανό είχε φέρει κάτι διαφορετικό. Χαμογέλασα στη σκέψη. Δε χρειάζεται τίποτα, παρά μόνο καθαρό αέρα. Δεν έχει ανάγκη από αισθητήρια όργανα πέρα από το περίβλημά του. Είμαι έτοιμος να ανακαλύψω τον πιο ευτυχισμένο οργανισμό του σύμπαντος.