Τα παλιά χρόνια, τότε που ήμουν μάγος, τα παιδιά με πλησίαζαν. Μου ζητούσαν τα πιο παράξενα πράγματα: κάποια φτερά για να πετάξουν ή μια σφαίρα για να βλέπουν τα παλιά και τα καινούρια, άλλα ένα πολύ γρήγορο όχημα για να πάνε μακριά ή ένα μεγάλο σπίτι που να αλλάζει τοποθεσία κάθε μέρα.
Αν και μάγος, τότε ένιωθα περίεργα με τις επιθυμίες τους. Συνήθως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι σκέφτεται ένας μάγος αλλά στην περίπτωσή μου ο μάγος δεν καταλάβαινε τι σκέφτονταν τα παιδιά. Κι όταν τα ρωτούσα δεν ήξεραν τι να μου πουν.
Τώρα, μετά από χρόνια, ξέρω: πολλά παιδιά νιώθουν το κλουβί της πραγματικότητας γύρω τους. Θέλουν να βγουν από αυτό με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Είναι η μεγαλύτερη επιθυμία τους.
Καθώς μεγαλώνουν, οι μεγάλοι τους διδάσκουν με λεπτομέρεια να χτίζουν μόνα τους το αόρατο κλουβί, να μπαίνουν μέσα και να ξεχνάνε τι υπάρχει απέξω.
Τώρα πια, που δεν είμαι μάγος, νιώθω πως τα καταλαβαίνω καλύτερα. Βέβαια ίσως έχω κι εγώ τις ίδιες επιθυμίες, που τις θυμάμαι πού και πού, όταν ο ήλιος φωτίζει για λίγο το κλουβί μου.