“Ωραία δεν ήταν η ταινία χτες, Χρύσα μου;”

Εκείνη ανακάτεψε το κοκτέιλ της. Κοιτούσε αφηρημένη τους θάμνους, που φωτίζονταν από διακριτικούς αλλά πολύχρωμους προβολείς.

“Ναι, ωραία ήταν”.

Κοίταξα κι εγώ το σημείο εκείνο. Μου φαινόταν αδιάφορο. Και η Χρύσα χαμένη στον κόσμο της.

“Τι έχεις;”

Έριξε το βλέμμα στο ποτό της. “Τίποτα. Αλλά να…” έκανε μια παύση, “δεν περίμενα να δολοφονήσουν τον Έστλερ. Και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Τον είχα αγαπήσει”.

Έμεινα άναυδος. Πήγα να πω κάτι αλλά δεν έβγαιναν οι λέξεις. “Χρύσα, τι λες; Ο Έστλερ επέζησε από τα βασανιστήρια. Αφού τον δείχνει στην τελευταία σκηνή στον τάφο της Μάιλι, να ορκίζεται εκδίκηση. Είχα βάλει τα κλάματα όταν την κακοποίησαν έτσι και υπέκυψε. Στο τέλος φαίνεται ότι θα έχει συνέχεια!”

Η Χρύσα με κοίταξε εξεταστικά. “Άλλη ταινία έβλεπες εσύ; Αφού δίπλα μου ήσουν. Μήπως σε πήρε ο ύπνος;”

Δε με ένοιαζε το γνωστό εξεταστικό της βλέμμα, που άλλοτε έβρισκα χαριτωμένο. Άλλο με έκαιγε. Ήμουν σίγουρος για όσα είδα. Δεν μπορεί να τα φαντάστηκα.

“Δεν ήταν εκείνος ο παλιός συμμαθητής σου στην ταινία; Πάρε τον τηλέφωνο, να μας πει εκείνος τι έγινε”.

“Εντάξει, πάρε κι εσύ τον ξάδερφό σου τότε, που το είδε στην Καρδίτσα”.

Δεν το είχα σκεφτεί. Τον κάλεσα αμέσως. “Έλα Γρηγόρη. Ναι, όλα καλά, εσύ; Για πες, πώς σου φάνηκε η νέα ταινία; Σήμερα δεν την είδες κι εσύ;”

Η φωνή του από το ακουστικό βγήκε αχνή, σαν να είχε κλάψει. “Δεν το αντέχω, ρε συ. Είχα δεθεί με τον πρωταγωνιστή. Δε μου φεύγει από το μυαλό η σκηνή στο τέλος που τρελαίνεται και αφήνει ανάπηρη τη Μάιλι. Ειδικά εκεί που εκείνη κοιτάζει τα κύματα από το αναπηρικό καροτσάκι και τον συγχωρεί… Δε θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό…”

Τον έκλεισα βιαστικά. Κοίταξα τη Χρύσα απέναντί μου. Αν το δικό μου βλέμμα φανέρωνε έκπληξη, στο δικό της ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος. Έκλεισε το τηλέφωνο αργά.

“Ο συμμαθητής μου, ο Μίλτος… Αυτοκτόνησε”.

Γροθιά στο στομάχι. Κρατήθηκα να μη βγάλω το κοκτέιλ μου. “Τι, πώς;”

“Η μαμά του μου διάβασε το γράμμα του, κλαίγοντας. Λέει πως δεν άντεξε τον ακρωτηριασμό των δύο πρωταγωνιστών, ήταν τόσο έντονη η σκηνή”.

Ανασαίνω βαριά. Πώς γίνεται όλοι μας να είδαμε την ίδια ταινία αλλά στο τέλος μια διαφορετική εκδοχή της; Και γιατί για τον καθένα ήταν το χειρότερο δυνατό τέλος, αυτό που θα μας πλήγωνε περισσότερο;

Τι άνθρωπος είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας; Πιστεύει ότι θα τον αφήσουν ήσυχο μετά από αυτά;

Αν περιμένω κάτι, πέρα από τα αυριανά νέα, είναι την επόμενη συνέντευξή του.