Με έπιασε απ’ τον ώμο, γελώντας υστερικά.
“Είμαστε όλοι μας ναρκομανείς” μου είπε τραβώντας μια τζούρα. “Όλοι μας!”
“Μην του δίνεις σημασία, είναι τρελός” μου είπε ένας περαστικός, πίνοντας μια γερή γουλιά απ’ το μπουκάλι που κρατούσε.
Ο αρχικός μου πανικός απ’ την προσέγγιση του άγνωστου κουρελιάρη άρχισε να καταλαγιάζει. “Ένας ακόμα ναρκομανής…” σκέφτηκα. “Ένα πρεζάκι…”
Λίγη ώρα αργότερα, αφού είχα βάλει τα αγαπημένα μου τραγούδια στα handsfree, έφτασα σπίτι. Είχα εντελώς διαφορετική διάθεση πια. Έβαλα ένα ουισκάκι, λίγο ξηροκάρπι και είδα τις ειδοποιήσεις μου. Έπειτα έβαλα να δω την αγαπημένη μου σειρά κι άναψα ένα βαρύ πούρο, από εκείνα που ζητώ τα εκλεκτά μου βράδια.
Πριν κοιμηθώ, χαράματα πια, προσπάθησα να ανακαλέσω τα λόγια του τύπου αλλά δεν μπορούσα. Τα είχα ξεχάσει. Τι ήθελε να πει άραγε;